Bye bye

Ha allemaal,

Waar te beginnen, mn hoofd en hart zijn vol met prachtige herinneringen van de afgelopen 3 weken. Het afscheid nemen zit er (gelukkig) weer op. Wat is afscheid namen toch een vreselijk iets.. de tranen zitten hoog maar ik zeg tegen iedereen hier:
Dont cry because its over, smile because it happened!
En daar houdt ik mezelf dan ook maar aan vast. Geen goodbye maar een tot ziens.

Afgelopen dagen bestond vooral uit ontmoetingen, oude bekende, nieuwe ontmoetingen en leuke dingen doen.
Vandaag de laatste afscheids-momenten wat gisteren al begon en tot vandaag duurde. Gek en mooi iets dat ik me hier zo enorm thuis voel. My second home zoals heel veel hier zeggen.
Vanochtend gauw nog wat spullen gebracht bij Vicky en haar kinderen. Zelf waren ze niet thuis maar de buurt had de mzungu al gespot dus de kinderen stonden binnen no time voor mn neus. Super leuk, heel veel dikke knuffels later, mooie woorden en voor de laatste keer zwaaide de kinderen mij uit. Sjonge wat een leuke meiden, wat een liefde gaven ze mij en wat ik met hen genoten. Nadat ik ze echt gedag had gezegd vervolgde ik mn weg naar town en ja hoor ze kwamen weer de heuvel afrennen met een roos in de hand.. ze zwaaide zolang ze konden en ik kreeg het even te kwaad.. bye bye mammie zoals ze me altijd noemen...

Even terug naar de dagen hiervoor na de laatste blog:
Na het bezoek aan massai land ben ik de volgende dag naar lake manyara uitkijkpunt geweest. Prachtig stuk om heen te rijden. Lake manyare nationale park ben ik een paar jaar geleden al geweest. Onderweg helaas weinig dieren gezien, omdat het regen seizoen is zijn de dieren een stuk verder op en niet zo zeer langs de weg. Pech voor mij maar de apen laten mij niet in de steek en poseren prachtig voor de camera. Bij het uitkijkpunt prachtig zicht op het park, lake en "gewoon" genietend van de rust.

Zondag waren de kinderen van Vicky de hele dag bij mij, eerst samen naar de kerk wat ze normaal niet doen. Hun helemaal blij om naar de kinderclub te gaan en voor mij genieten in de kerk met enorm veel dans en zang opnieuw.. de preek in Swahili is niet te volgen maar ik kon mee lezen in mn eigen bijbel.
Na de kerk naar mijn huis om daar samen te eten, voor het eerst van hun leven te douchen (maar dan wel met héél véél shampoo en zeep). 1 uur later kwamen ze er onder vandaan en was het tijd voor spelletjes, knutselen, zingen etc. Niet moe te krijgen maar s avonds laat belde Vicky dat het nu toch echt tijd was om naar huis te komen. Met de belofte dat ze met Pasen nog een keer mochten komen was het goed. Kids thuis gebracht maar ook daar kwam ik niet weg. Alle kinderen daar liedjes laten luisteren en samen zingend, dansend en spelletjes later moest ik echt gaan. 21.00 uur s avonds en nog niet gegeten..

Dinsdag ben ik voor een paar dagen naar Zanzibar gegaan. Eerst met vliegtuig van Kilimanjaro naar Zanzibar en door naar dar es Salaam. Vanuit daar weer met de boot van 1.5uur terug naar Zanzibar. Trip zelf was al leuk. Dar es Salaam en Zanzibar is lekker heet (lees 33 graden) maar ohhh Zanzibar is super mooi.
De stranden zijn geweldig mooi, écht even vakantie maar alsnog van alles te zien en te doen. Mn 3 boeken die ik mee heb deze reis zijn nog steeds niet uit.
Eerste avond direct na aankomst een prachtige zonsondergang dus dat beloofde al iets héél moois voor de komende dagen. Volgende dag naar Nungwe gegaan, meest noordelijkste puntje van Zanzibar.. met de bus was het 2 uur rijden maar dan heb je de bus gevonden en is het wachten totdat de bus vol is om te gaan.. nou dat duurt best enorm lang dus uiteindelijk toch maar een taxi gevonden.. in Nungwe stuk gewandeld langs het prachtige strand, gezwommen met schildpadden (wat ik stiekem best een beetje eng vond), elke avond prachtige zonsondergangen.
Volgende dag met de bus naar een ander deel van het eiland, Pingwe. Daar is "the Rock" een restaurant op een rots in de zee. Prachtig ook. Had enorm veel zin om te zwemmen maar de zee was er enorm sterk en het werd vloed dus dat toch maar even laten zitten . Onderweg in de bus werd er eenHele oude vrouw niet goed.. ze viel achterover in de bus en iemand gooide alleen maar water over haar hoofd en gaven "tikjes" tegen haar gezicht in de voordat ze weer bij zou komen.. ik lag even wat te dutten/ te dromen maar was gelijk klaar wakker. Met behulp van vertaling kon ik aangeven wat goed was om te doen aangezien niemand wat deed.. ze gaven als antwoord dat ze zo hard mogelijk probeerde te rijden zodat de vrouw snel thuis was... hmmm, ik een weg worstelen naar voren in de bus haar eten gegeven, water, dextro en zo veel mogelijk laten liggen.. langzaam kwam ze weer wat bij en gingen haar ogen op.. in een (voor mij) pyjama jurk zat ze in de bus, dochter er naast. Bus chauffeur heeft haar helemaal thuis afgezet en met 4 mannen hebben ze haar naar het huis gedragen. Hoop maar dat ze het goed maakt. Sjoh..

Aangekomen in de stad, een drukke weg oversteken(hier doen ze niet aan zebra paden of stoplichten oid) zagen we dat er een jongen omver werd gereden, hij heeft het overleefd maar gek gezicht.. een pet midden op de weg, iedereen rijdt rustig door, op straat rent iedereen (maar dan ook echt iedereen) naar die jongen toe.. gevraagd of ik kon helpen maar een irritante man die wel Engels kon spreken dacht dat ik kwam om te kijken dus die zei dat het wel goed ging en dat ik prima foto's mocht maken. Duidelijk gezegd dat ik niet kom om foto's te maken maar om te vragen of ik kan helpen aangezien ik op 4 meter afstand stond.. maar goed..

Ho ik land alweer in Nairobi, typ zo weer verder ;-)

Na terugkomst uit Zanzibar weer lekker "thuis" in Arusha voor de laatste dagen. Sjoh wat vliegt de tijd enorm snel.. helaas was ik paas zondag ziek, het toilet was in beste vriend dus moest ik helaas wat afspraken afzeggen.. 1e dag rust in deze hele reis en nog verplicht ook..
Maandag waren er een heel aantal ontzettend bezorgd dat ik nog steeds zo enorm veel diarree had dat wel 7 mensen erop stonden mij naar het ziekenhuis te brengen.. Zelf werd ik ook wel redelijk moedeloos aangezien alles wat ik at of dronk niet heel lang binnen bleef. Nou ja genoeg details maar super lief al die bezorgde mensen. Na medicatie ging het gelukkig een stukje beter en was ik s middags weer goed genoeg om naar town te gaan voor de laatste ontmoetingen en gedag zeggingen. S avonds de kinderen van Vicky op gehaald om weer even bij mij thuis te spelen en uit eten te gaan.. ze wilde dolgraag pizza eten want dat hadden ze gezien in hun school boek maar nog nooit gegeten, nou dat kan geregeld worden.. Hun weer een douche bij mij thuis, wat cadeautjes en hun moeder maakte zich thuis klaar in haar mooiste jurk. En daar gingen we dan, wat hebben ze genoten en wat was het gezellig. Bizar dat ze nooit de kans hebben om uit te gaan, een simpele pizza te eten maar wat was dit leuk..

Vandaag dan de laatste bezoekjes, knuffels, mooie woorden en op naar huis.
Vlucht via Nairobi en van Nairobi naar huis.. héérlijk plaatsjes bij het raam en als het goed is zit ik beide vluchten alléén..

Lieve mensen, hier in Tanzania en thuis in Nederland.. bedankt voor alle lieve berichtjes, appjes, medeleven, belletjes..ik ben ontzettend blij weer met deze ervaring, vrienden hier, de dingen die ik kon en mocht doen hier en tot morgen..

Liefs

Massai land

Afgepeigerd en onder het stof tijd voor de volgende blog.

Weer ontzettend veel dingen gezien, gehoord en beleefd, en dat in maar 2 dagen tijd.
Gisteren 2 bezoekjes afgelegd aan mensen die ik nog ken van het vrijwilligersproject, 1 kwam eerst naar mijn huis waar we gezellig wat gedronken en bij gekletst hebben maar ook daarbij vertelde ze een gedeelte van haar levensverhaal. Niet makkelijk, veel mee gemaakt maar met een duidelijk doel voor ogen. Ze was zo ontzettend blij mij weer te zijn en vertelde dat ze veel over mij verteld aan haar 2 kinderen.
Daarnaast over haar zieke dochter gehad met epilepsie, het is hard om elke maand ontzettend veel geld apart te leggen voor medicatie tegen de epilepsie. Maar de dokter heeft gezegd dat ze zou genezen en daar houdt ze zich aanvast. Als vraag kreeg ik of het meisje later wel zou trouwen. Mijn eerste gedachte was: waarom niet? Hier is dat veel lastiger omdat vrouwen niet vertellen over hun ziektes/klachten uit angst dat de man dan voor een andere vrouw kiest. Bij de vrouw zit een ontzettend heftig/ groot verhaal achter wat mij nog niet echt los laat. Wel goed gesprek gehad en ik hoop maar écht dat haar wens uitkomt en het leven mag verbeteren. Haar bij haar "huis" afgezet en wat blijkt ik loop er bijna dagelijks langs. Haar 2 kinderen zagen me al aankomen en kwamen op me afgevlogen. 11 en 5 jaar oud en weten dus super goed wie ik ben, zijn super enthousiast (maar dan ook echt super enthousiast) en wilde van alles weten, Nederlands leren. Nadat ik daar ook weer langere tijd ben geweest aangezien ze me niet zomaar laten gaan, kon ik mn weg weer vervolgen.

Bij het volgende bezoekje aan iemand van het vrijwilligerswerk ook weer bij hen thuis geweest, nog wat kinderen gezien die toen 5 jaar geleden ook op dat project zaten. Super leuk, duurde heel even voordat ik het zag.
Voor hun helemaal speciaal dat ik ook naar hun huis kom, spelletjes met ze speel etc.

Vandaag de hele dag een "buur meisje " op sleeptouw gehad, super leuk kind die wel zin had in een uitje. Eerst kwam ze in mijn kamer de boel op stelten zetten en daarna was het tijd om naar massai land te gaan. De wildernis in, de plek waar de massa mensen wonen. Zandwegen, massai kinderen die met hun kudde op pad zijn, gekleed in een massai-kleed en rubberen slippers gemaakt van autobanden, mount Meru op de achtergrond.
Daar aangekomen zijn de mensen eerst wat schuchter maar eenmaal daar helemaal leuk. Geen communicatie mogelijk omdat de massai weer hun eigen taaltje hebben. Tikkertje spelen werkt altijd en dat ook tot in de treuren gedaan ;-) rennend door het stof in een soort omheining voor de dieren rennen al die kinderen achter mij aan of andersom. Lol hadden we zeker en ondertussen gingen we het dorpje door. Wat een apart leventje, al die kinderen werkelijk helemaal stoffig, vliegen op de hoofden en zo kan ik nog wel even doorgaan.
In het dorpje, in een van de huisjes een man ontmoet met een dwarslaesie. Man van nu 37 die 22 jaar geleden uit een boom is gevallen. Hij heeft niemand, alleen zijn moeder die voor hem zorgt, mensen uit het dorp en een vriend (diegene die mij mee nam). Al jaren ligt hij in een huisje (alleen zijn bed past erin!!) gemaakt van klei, 1 kier van licht zodat hij kan zien wat voor weer het is, wat Engelse boeken die hij heeft gekregen en verder heeft hij niets!!!!!! Vreselijk bizar.
Verderop in het dorp was er een echtpaar met baby die al langere tijd vreselijk huid uitslag/ziekte heeft. Ziet er totaal ontstoken en niet fris uit. Eerdere medicatie heeft niet geholpen en dus gingen ze mee naar het ziekenhuis in de stad, ze hadden geen flauw benul en keken hun ogen uit in de stad. De moeder van de baby, zelf ook ziek, is 18 jaar en van de man is dit zijn eerste vrouw.
In het ziekenhuis ging ik maar al te graag mee naar binnen, totaal verschillend qua hygiëne, inzet/werkwijze van personeel maar goed.. this is Africa.

Aan het eind van dag in massai land nog de meegebracht koffer daar afgegeven, wow wat een gevecht om de kleding en de spullen. Mooi om te zien hoe ontzettend blij ze daar weer mee zijn maar ook weer lastig dat er echt om gevochten wordt. Eerlijk alles verdeeld onder de mensen en op naar Snake park, een klein park met veel slangen, krokodillen, schilpadden en kamelen. Mocht iemand een vraag hebben over slangen, bij deze weet ik er alles van af ;-)
Een slang die je nog weer om je nek kreeg en een ritje met de kameel was de dag over. Maar wat een mooie dag weer.

Soms zit ik héèl vol met indrukken van alles hier, de ontmoetingen, de verhalen, de triestheid maar ook vooral dankbaarheid om kleine dingen te kunnen doen.
Toeval of niet maar vanochtend kreeg ik via een app een tekst doorgestuurd. Math 25:35. Toen ik honger had, gaven jullie mij te eten.
En daarbij de vraag: wie geef jij vandaag voedsel, een knuffel, een luisterend oor, complimentje. Laat Gods licht vandaag schijnen door iets kleins te doen voor iemand die je normaal geen aandacht schenkt!

Met dat vandaag in mn achterhoofd ben ik deze dag in gegaan. Niet voor mezelf maar wel héél mooi van toepassing, juist hier!

Lieve groetjes uit het hele mooie Afrika.

Ontmoeting met Ibrahim

Keiharde regen en geen stroom dus perfecte tijd om een nieuwe blog te typen.
Weer terug in Arusha na 7 dagen in Mwanza & Singida te zijn geweest. Ook fijn om mn "eigen" plekje weer te hebben maar het was fantastisch en dan eigenlijk vooral de ontmoeting met Ibrahim.

Wat een belevenis voor hem en zijn familie maar ook voor mij.
2,5 jaar geleden ontmoette ik Ibrahim in Arusha maar nu was het zo dat ik naar zijn project, school, kerk, familie etc zou gaan.
Salomé (veldwerker bij compassion) ontmoette we in de stad Singida en reed met ons mee naar het dorp van Ibrahim. Al snel gingen we de weg af en reden we door de zandwegen van Singida op weg naar de kerk/project van compassion. Daar aangekomen stond er een team van meer dan 15 mensen op mij te wachten inclusief fotograaf. Later bleek dat die cameraman elke stap, die ik zou zetten vast zou leggen met de camera.
De hele dag ging het volgens allerlei regels en formaliteiten. Zo moest ik binnenkomst vooraan zitten met een vertaler naast mij, werd iedereen voorgesteld. Social werker, directeur, fotograaf, dominee, school medewerker, compassion medewerker, kok,  vrouw van en weet ik wie allemaal opgetrommeld was ;-)
Na deze officiële opening reden we met de moeder en 2 medewerkers naar zijn school, onderweg kwamen we veel kinderen onderweg tegen maar ineens was Ibrahim daar. Hij herkende mij direct en kwam direct op schoot zitten voorin de auto. Trots als een pauw, zittend in een auto. Op naar zijn school, daar weer een officieel gesprek, soort van 10 minuten gesprek ;-) en kon ik alles vragen over "mijn" kind.
Ehmmmmm tja wat wil ik weten.. blijkt dat hij het niet écht goed doet op school. Hij heeft vaak honger en de klas is te gróót voor hem maar hij doet zijn best... sneu eigenlijk want hij hoorde alles over zichzelf terwijl ik eigenlijk alleen maar dacht maakt mij het uit dat hij niet goed kan mee komen als hij maar gelukkig is, gezond en een baan kan vinden met zn handen oid.. Zo graag wil je iets zeggen maar hopelijk voelt en weet hij dat hij geliefd is!

Zijn school was prima, alle tassen hangen niet aan de kapstok maar aan de boom. Op naar het klas lokaal. Over-vol met kinderen (60 stuks) in uniform en die springen allemaal op bij het zien van mij en zeggen in koor: hello madame.. veel kinderen zitten op de grond, staan of zitten met 4 a 5 kinderen op een houten bankje, een wat ouder kind stond voor de klas. 50 van de 60 kinderen uit zijn klas wordt gesponsord door Compassion.
Snap wel waarom Ibrahim niet zo goed mee kan komen maar mij werd heilig beloofd dat ze er alles aan doen.

Op naar zijn huis, Ibrahim zat achter het stuur van de auto en rijdt (onder begeleiding uiteraard) nog trotser dan ooit naar zijn huis.
Wat blijkt, ik ben de aller eerste blanke bezoeker in het dorp, aan het project en aan het sponsorkindje en ja dat was te merken.

Bij zijn huis aangekomen ontmoet ik ook zijn andere zusjes en jongste broertje. Buren komen kijken, schudden de handen en tijd om het huis van binnen te bekijken. Huis kun je het niet noemen, zeg maar krot. Het is een huis van een familie lid omdat ze geen eigen huis hebben, vader is alcoholist en is niet vaak aanwezig.
Er zijn 3 ruimtes van ongeveer 3 bij 3 meter, 1 slaapkamer voor de kinderen, 1 voor moeder/ouders en dan nog een soort ruimte, geen licht, geen douche nou ja eigenlijk "gewoon" niets. Zo triest, dit had ik even niet aan zien komen.

Op weer naar de kerk/compassion project,  daar weer een gesprek met de sociale werker en nog 2 mensen. Ibrahim is een trouwe bezoeker en vindt het erg leuk. En daar kwam ineens de map uit de kast, met alle brieven, foto's etc. Super grappig om te zien.

Maaltijd was ondertussen klaar gemaakt en eten kon van start, ook hier werd bij elke hap die ik at een foto gemaakt, super ongemakkelijk maar goed. Ibrahim had het op een gegeven moment wel gezien en die ging buiten  eten. Groot gelijk, al die officiële dingen. Na een tijdje kwam hij mij halen,  hij wilde voetballen en een soort afpakkertje met de bal. Véél lol gehad en steeds meer mensen deden mee.

Genoten van de glimlach van Ibrahim en de lol die we hadden. Voorbijgangers bleven allemaal staan en wisten vast niet wat ze zagen.

Eind van de middag was er weer een officieel gebeuren zoals bedanken, iedereen weer een rondje met woorden voor mij over hoe groot hun dankbaarheid wel niet was en hoe speciaal deze dag.
Om met mijn eigen ogen Ibrahim en zijn familie te zien en zijn levensomstandigheden. Of ik aan iedereen wilde vertellen over het mooie en goede werk en de impact op Ibrahims leven maar ook dat dit de harde realiteit is voor zijn leven hier.

Na gebed, groepsfoto's, vele bedank woorden, knuffels en cadeaus Ibrahim weer afgezet bij zn huis en was deze prachtige dag weer voorbij..

Mwanza

Nu toch alle Swahili woorden mij om de oren vliegen neem ik jullie ook mee :) Mambo,  Habari? (Hallo, hoe gaat het?)

 Ondertussen ben ik onderweg naar Singida en Mwanza, 2 dagen rijden,  maar met tussenstops. Mwanza, is een stad aan het Victoriameer met heel veel rotsen. Singida is de stad waar mijn sponsorkindje woont, die hoop ik maandag te bezoeken. Verrassend genoeg is het daar super groen vergeleken bij Arusha. 

Onderweg kuddes met koeien en geiten, daarbij lopen dan of hele jongen kinderen of samen met broertjes of zusjes, kinderen die vanuit school komen en soms hele stukken naar huis moeten lopen (echt super jong als ze zijn die lopen alleen) , super veel zonnebloemen hier en prachtige Afrikaanse wegen. Mensen die allemaal zwaaien omdat ze een mzungu zien. Heel veel boda boda's (scooter chauffeurs) waar zo 3 mensen achterop zitten en nog een klein kindje zonder helm of een bed meenemen is ook nog een optie. 

Afgelopen donderdag aangekomen in Mwanza, na s ochtends vroeg een prachtige wandeling gemaakt te hebben was het tijd om het sponsorkindje van mn tante op te zoeken of beter gezegd op te speuren. Cadeau op de achterbank en heel wat gevraagd en heen er weer gecross kwamen we ineens bij een soort van schooltje aan. Er werd gezegd dat hij hier zou zijn, totaal verrast dat hij ineens gevonden was. Iemand werd erop uit gestuurd om hem te halen omdat hij er alleen op zaterdag is. Na een rondleiding door de kerk, toespraakjes hoe ontzettend dankbaar ze wel niet zijn en een poosje wachten kwam hij daar ineens aangelopen.. hij zal vast gedacht hebben, wat overkomt mij nu ineens maar goed ;) het was ook een totale verrassing. Cadeau onder zn arm geklemd en wat foto's later was het weer tijd om te gaan. 

Zaterdag vroeg opgestaan om naar Saanane nationale park, het kleinste park in Tanzania. Met een bootje erheen en daar stonden de zebra's ons al op te wachten. Niet reuze veel dieren in het park maar wel héérlijk om te wandelen, bijna geen bezoekers, prachtige uitzichten over lake Victoria. 

S middags nog naar een park geweest en een plek waar je de grootste rotsen zien, niet zomaar een rots maar écht een super grote. Een jochie van daar (jaar of 7) vond het prachtig om een rondleiding te geven en liep lekker achter ons aan. Hij droeg mijn tas wat hij fantastisch vond en wees mij precies waar ik wel niet foto's van moest maken en anders wilde hij het zelf wel doen ;) Met als dank 2 boterhammen met pasta was hij helemaal zielsgelukkig. 

Grappige hier is dat als je ergens gaat eten in een restaurant ze aankomen met een wasbak,sop en water om je handen schoon te maken. Vanochtend naar de kerk geweest, bij het compassion project van zaterdag. Iets later dan 8.00 uur waren we daar maar dat maakt niets uit, de kerk start gewoon en ondertussen worden er stoelen neer gezet terwijl de kerk vol stroomt. Wat een enorm geluid dat mn oren nog herstellende zijn ;) Veel gezang zonder stil te zitten, het ene koor na het andere koor. Na een tijdje moesten alle gasten gaan staan, werd je naam genoemd en moest je even wuiven. (Hahaha) Helaas konden we niet de hele dienst van 3 uur mee maken omdat het nog 8 uur terug rijden is naar Singida en we niet in het donker willen rijden. Net voordat we weg reden kwam mister Maxxi (van het compassion project) naar buiten snellen om nog 1x te vertellen hoe blij hij wel niet was..

 Onderweg af en toe wat politie stops om de auto te checken of te vragen waar we heen rijden. Als we anders even stoppen dan staan er kinderen aan het raampje en kijken nog zolang en zeggen: hi, how are you? Met een koekje in de hand kunnen we weer hun weg vervolgen samen met hun zusjes, geknoopt met doeken op hun rug. 

Kortom ik vermaak me uitstekend, het weer is perfect, de mensen zijn super aardig en doen alles wat ze kunnen doen. Op naar Singida,op naar de ontmoeting met Ibrahim.

Terug in Tanzania

Een verslag uit het toch zonnige Arusha, Tanzania.
Ik was helemaal niet van plan een blog te schrijven deze 3 weken maar toch begint het weer te kriebelen. Nu alweer zoveel indrukken dat het wellicht voor sommige leuk is om een beetje mee te genieten ;-)

Sinds gisteren ben ik weer in Arusha, voor de 3e keer alweer. Om wat bekende/ mn oude vrijwilligersproject op te zoeken & om mn sponsorkindje opnieuw te bezoeken.
Nu ik tussen 2 banen in zit was dit nog een mooie kans om te gaan en nu zit ik hier alweer.

Op 1 april (nee geen grapje ;) vloog ik met KLM naar Kilimanjaro airport. Prima vlucht, gezellige Afrikaan naast mij die graag om een praatje verlegen zat. Nou dat is mogelijk :) Op Schiphol mocht ik vast even wennen aan het Afrikaanse leven. In een bus naar het vliegtuig gebracht worden, opgepropt en warm leek het verdacht veel op het reizen met de dala dal (taxi busjes/OV) ik heb er zin in!
Op Kilimanjaro airport aangekomen was het in de rij staan voor het krijgen van een visum. Bij het zien van euro's krijgen de mensen hier gelijk al een smile op hun gezicht. Enorm verfrommeld boekwerk wordt erbij getrokken, iets opgekrabbeld en wat vragen later mocht ik door. Fijn weerzien met mn koffers. Stond ik toch net op het punt te vertrekken met mn koffers wordt ik terug gefloten; een officier wilde mn koffers wel eens van binnenzien want ja wat ga je doen met 2 enorme koffers.. koffertje gezien, rits dicht en ik kon gaan. Op gewacht door een "oude" bekende en op naar Arusha stad, de stad waar ik weer ga verbleven de komende weken, op uitstapjes na.

Mn huis is een enorm optrek, een bed waar zowat wel 4 personen zouden kunnen slapen, een soort van keuken, reuze badkamer en nog een zitkamer ook.. Op het terrein zelf kun je de heuvel op klimmen en een (wat schijnt) prachtig uitzicht te hebben en mooie zonsopkomsten.

Het is ontzettend leuk om weer terug te zijn hier, alweer héél wat bekende gezien of mensen die zeggen dat ze me nog kennen of mogelijk gewoon om een praatje verlegen zitten.

Wat ik niet helemaal verwacht had (aangezien het de 4e keer Afrika is) is de cultuur shock of eigenlijk meer verwondering. Zoveel mensen/kinderen die tot laat langs de weg lopen, krotjes van huizen, armen en hulp behoevende mensen, daarnaast alle Swahili woorden die me (weer) om de oren vliegen.. Ik kijk mn ogen uit, héérlijk en soms triest.
Aan de andere kant ook alweer de schoonheid van het land gezien, prachtig berg meru die tevoorschijn kwam, de vriendelijke mensen en zo kan ik nog wel even doorgaan.

En typisch Africa, de stroom schiet er telkens af vanavond, zo ik zit met de kaarsjes aan, heeft ook wel weer wat ;-)

Geen idee of ik meer blogs ga bijhouden maar wie weet :)

Oost, west,

Lieve mensen, lieve volgers,

We zijn weer thuis.. Gisteren einde van de ochtend weer geland in Nederland..
Met 1,5 uur vertraging wat werd veroorzaakt door een dronken man die van boord moest en zijn koffers net in de laatste kist zaten, een flauw vallende man en best wat turbulentie zetten we weer voet op Nederlandse bodem..
Genieten van mn eigen bedje, warm water douche en andere simpele dingen is ook fijn!
Gek idee om er weer te zijn na 1,5 maand maar ook heerlijk om iedereen weer te zien, te merken dat alles hier ook al die tijd lekker doorgaat :-)

Grappige was nog dat op het vliegveld, na het inchecken van de koffers we nog even naar buiten konden voor een hapje en een drankje en ik even een rondje liep op zoek naar het toilet een vrouw (zat rotti te verkopen ;-) mij gedag zei.. Ik heel vriendelijk gedag terug gezegd totdat ze in ene riep ik ken jou van huize Margriet.. Heéél verbaasd omkijkend maar ik herkende haar werkelijk niet..
Deze mw wist mij volledig te herinneren van de meeloop ochtend in het Diakonessen ziekenhuis bij de nierdialyse.. Heel geinig, toen ze hoorde dat ik vertrok weer naar Nederland nog de allerbeste wensen gekregen, super lief!

Verder is dit mijn laatste blog (voorlopig ;-)
Hier typt een zéér dankbaar persoon voor alles wat ik heb mogen zien, mee heb mogen maken, de mensen die ik heb mogen ontmoeten en dat maakt mij zéér blij en dankbaar!
Het gevoel van vrijheid, avonturen, ik houdt ervan!
Een absolute ervaring die mij nooit meer los zal laten.

Wat ik op mn facebook heb geschreven en is het volgende wat denk ik alles omvat:
Na 1,5 maand kan ik zeggen: i love Su! Wat een pracht tijd heb ik gehad, hele mooie herinneringen, geweldige belevenissen, gave rimboe avonturen en wat heb ik me thuis gevoeld.. moeilijk om afscheid te nemen maar op naar huis. Laatste dagen met Marjanne waren top! #Suriname heeft een speciaal plekje in m'n hart..

Voor jullie allemaal bedankt voor het volgen, het reageren op welke manier dan ook... Heb er ontzettend van genoten zoals jullie hopelijk ook van deze blog genoten hebben..

fotoboek volgt: dus welkom om die binnenkort weer te komen bekijken ;-)

Liefs!

Afscheid nemen bestaat niet

Liggend aan het water bij een kreek, laatste zonnestralen mee pikken en deel 2 van de blog typen. De laatste uren en minuten tikken weg.. en met een kleine brok in mn keel is het afscheid nemen.

Even weer terug naar waar we waren, namelijk de tocht naar Galibi.
S avonds de schildpadden gespot en even aangeraakt. Helaas konden de schildpadden niet echt een plekje vinden om te eieren neer te leggen maar wel onwijs gaaf om ze te observeren en ze gezien te hebben. Wat een leuke beesten :-)
S avonds nog een kampvuur met de gids en 1 lokale bewoner, wat hebben we ontzettend gelachen.. het hele dorp heeft geweten dat we er waren ;-)

2e dag was het een bezoek brengen aan Frans Guyana. Daar hebben we een gevangenis bezocht, stadje bekeken. Het idee in een totaal ander land te zijn door de Frans sprekende mensen etc was grappig om te merken. Blij na dat ochtendje weer in Suriname te zijn voelde toch wel beter..
Op de terug weg nog door een dorpje gereden, het dorpje waar Kenny B opgegroeid is. Onderweg stelde de gids voor of ik een stukje wilde rijden dus dat een klein uurtje gedaan om net voor de politie controle post weer te stoppen. Ideaal om met een automaat te rijden en leuk om op een rustige weg even te rijden..
Gids luisterde goed naar onze wensen en stelde voor om nog even langs Peperpot te gaan.. Marjanne en ik zijn zelf door het bos gestapt en op zoek naar dieren spotten.. Weer een kleine 5 KM in de benen maar écht veel dieren hebben we niet gespot. Aan het einde weer terug bij de gids nog wat apen gezien en bij de plantages wezen kijken..

Eenmaal terug in de stad de verjaardag van Marjanne alvast gevierd met etentje en live muziek.. gezellig samen even terug kijken op de afgelopen dagen en de nog komende dagen..

Zaterdag alweer vroeg de wekker om om 7.00 uur klaar te zijn voor de trip naar Voltzberg en de Raleighvallen.. Super leuk want veel bekende gingen mee op mij/onze laatste trip door Suriname heen.. Margriet, meiden die ook via Activity in Suriname zitten, meiden van project TylTyl en met nog 4 andere mensen kon de trip beginnen..
En hele trip werd het ook, 3 dagen naar de jungle, buiten bereik van alles en de bewoonde wereld.. 4 uur met de bus en 3 uur varen én wéér het idee hebbend naar het einde van de wereld te gaan. Op naar fungi eiland bij de Raleigvallen.. Blij er na al die reis uren er te zijn want zit vlees hadden we echt niet meer.. Onderweg nog gelunch op een ander eiland en bij aankomst eerst maar de hangmatten weer ophangen voor de komende 2 nachten.. S avonds nog wat gezelligheid maar ook vast doorslapen voor de tocht de Voltzberg op..
Rond 8.30 uur vertrokken met bootje naar het bos waar we zouden starten.. flink stappen, lopend door de jungle, luisteren naar de beesten, toekan's spotten, springend over modderige boomstammetjes, proberend niet te struikelen over boomstammen en zo flink doorstappen totdat we rond lunchtijd aankwamen bij het plateau waar we de Voltzberg héél mooi zagen.. het zwaarste deel moest nog komen maar we gaan ervoor..
Enkele bleven achter en deden niet de klim naar de top. Enorm klauterwerk 1 stukje maar daarboven hingen gelukkig touwen wat het makkelijker maakte.. en ja hoor eenmaal boven..Prachtig uitzicht.... we did it!!
Terug naar het bootje kwam de vraag of er nog mensen waren die wilde zwemmen naar de lodge door de stroomversnelling.. ja hoor, zwemvest aan en gaan... Super Leuk!! Uitkijkend voor de rotsen onder water maar ohh ook zo leuk dit ;-)

Moe en voldaan begonnen we aan de terug tocht met weer zo'n 10 KM lopen. Zigzag door de rimboe maar eenmaal terug bij de lodge konden de voetjes nog niet rusten want nog even op het vliegveldje kijken,toekan's kijken, apen bananen voeren, genieten van de maaltijd en s avonds nog weer een band, de Raleighboys, die wel wat muziek gingen maken voor... Met nog een prachtige sterrenhemel als traktatie was het echt alweer tijd om te slapen..
Volgende dag nog weer een aantal kilometers naar de moedervallen klauteren en de terugtocht naar huis kon weer beginnen..

Beginnend met de koffers inpakken,nog even wat eten met huisgenootjes, lekker opfrissen, koffer inpakken, nog even een afscheidsdrankje met de jongens van het huis waar ik/we de afgelopen tijd veel mee opgetrokken heb... moeilijk voor hen en voor mij om iets wat net opgebouwd is los te laten, nieuwe vriendschappen zijn maar helaas, het ticket terug is onveranderlijk..

Dinsdag/vandaag de dag van vertrek, afscheid nemen van mensen en ohhh wat heb ik daar een gruwelijke hekel aan.. ook Suriname, de mensen die ik ontmoet heb, de andere vrijwilligers, de projecten hebben allemaal een geweldig mooi plekje in mn hart.. onwijs fijn dat ik de afgelopen weken een geweldige tijd heb gehad, me thuis heb gevoeld, nieuwe vriendschappen zijn ontstaan..
Met een dikke brasa, bedankjes, lieve woorden en tranen alvast afscheid genomen in het huis.. nog even deze dag op pad geweest naar een kreek dus nog een perfecte laatste dag.
Brok in mn keel doorslikken en nog even flink genieten..

Super fijn en onwijs genietend van het feit dat Marjanne er de afgelopen 10 dagen bij was, mijn leventje hier gezien heeft, heerlijkheid om samen te genieten en deze avonturen te beleven.. thanks Mar!!

Wij beginnen zo aan de terugvlucht, op naar de kou in NL.. Brr..

Tot gauw lieve mensen..

Van bushgirl tot jungle verhalen

Lieve mensen,

Laatste blog zo ongeveer is aangebroken helaas!! Snik,snik.. zittend op het balkon in het ochtendzonnetje om nog even volop te genieten van de zon maar eerst even alle avonturen typen zodat jullie kunnen meegenieten.. want ohh boy wat hebben we veel gezien, gedaan en beleefd :)

Zondag nog eerst even een "rustige" dag gehad in de stad, super leuk om Marjanne te laten zien waar ik me de afgelopen 6 weken thuis heb gevoeld! S ochtends eerst naar de Surinaamse kerk geweest. Dit keer mochten de jongens van het huis wel met hun instrumenten spelen in de dienst. Super Leuk en vol enthousiastme kwam het ene nummer na het andere nummer, gelukkig voor ons her en daar een Engels of Nederlands nummertje en wij ook weer helemaal happy.

Ook nu werden we weer volop welkom geheten en vonds de kerk het fijn dat we er waren en betrokken zijn bij deze kerk. Nadat ook Marjanne nu welkom was geheten was het de beurt ook de gast predikant. Speciaal voor ons werd de kerkdienst in het Nederlands vertaalt al bracht dat verwarring met zich mee maar wij konden het gelukkig volgen zo.

Na de dienst en enorme tropische regenbui was het tijd om als gids te gaan spelen en Marjanne de stad te laten zien. In vogelvlucht langs de mooiste plekjes. Even tijd al thuis te hangen in de hangmat of we kregen alweer bezoek van de dominee/huisbaas. Gezellig gebabbeld maar zoals altijd vliegt de tijd en moeten we soort van nog haasten (wat is dat ;-) om s avonds naar de internationale kerkdienst te gaan in de kerk waar ik de 1e week ook geweest was. 2 jongens van het huis wilde nu wel met ons mee naar de kerk dus zo geschiede.in 1e instantie nog rustig in de kerk maar vanzelf druppelen de mensen binnen. Vrouw heette ons welkom en vroeg of we voor het eerst waren. Toen ik zei van niet wist ze het mteen weer en zei ohhh maar jij zat 3 weken geleden boven in de kerk.. zo goed gespot ;) s avonds nog even naar de waterkant geweest, héérlijk dit soort dagen.

Maandag was het dan zover en kon de tour reeks beginnen.. afgelopen weken hele planning in elkaar gedraaid en nu dan eindelijk de binnenlanden in en Suriname verkennen. Her en der al best wat tripjes gedaan maar nu echt naar de rimboe.

Op naar een 3 daagse tour naar Brownsberg, Stone island en berg en dal. Lekker touren, kilometers maken en weer veel info onderweg. Onderweg genoeg te zien van zandpaadjes, dorpjes, jungle etc. Aangekomen bij de voet van de berg kon de stijle weg naar boven beginnen, smal paadje maar natuurlijk is inhalen gewoon mogelijk hihi. Onderweg komen we eën bordje tegen 10 KM toeteren, whahahaha, zodat eventuele andere bezoekers weten dat wij er aan komen. Onderweg nog 2 dode slangen tegen gekomen maar niets houdt ons tegen. Aangekomen boven op de berg kwamen we bij ons kamp waar we zouden slapen in een hangmat. Weer een belevenis en back to basic. Maar wat een uitzichtsplek. S middags geklommen naar de Leo en Irene waterval.. best een tippeltje lopen en oppassend voor boomwortels, stekelende bomen maar lachend zijn we boven komen..

onderweg onze lunch opgegeten tussen de voorbij slingerende apen of apen de tussen de bladeren doorloeren :) s avonds weer een ander uitzichtspunt, maaltijd boven op de berg en na nog een avond wandeling was het tijd voor de 1e nacht in een hangmat. Met een goede tip in gedachte vielen we als een blok in slaap. Geniaal en slaapt (eenmaal goede houding gevonden) nog helemaal niet verkeerd.. wel fris boven op de berg door de mist en de hoogte maar wauwwwww wat een pracht plekjes levert dat op.. heel magisch plaatje en gevoel om alleen boven op de berg/wereld te zijn.

Na die tijd weer de berg af om door te gaan naar stone island. Iets verder op. S ochtends vroeg was het water al héérlijk om in te zwemmen en dat met uitzicht op Brokopondo en de brownsberg. Prachtig plekje met strandje, ook weer prima vertoeven. Na de papegaai even vast gehad te hebben (Avifauna is er niets bij;) en geluncht met uitzicht op het meer konden we met bootje naar een eilandje om luiaard aapjes te spotten. Leuk tripje zo! Nog even langs een stuwmeer en op naar Berg en dal.. Na een nacht hangmat was dat luxe positie. Hele mooie accommdatie aan de suriname rivier, super mooi huisje, héérlijk eten, prachtig zwembad aan de rivier nou op en top!! Zwembad wisten we gauw te vinden maar vooral ook lekker relaxt. Wij weten best wel van doorgaan maar even helemaal niets,een echte echte warme douche op een fantastische plek is ook écht wel fijn.

Volgende ochtend was vol gepland met activiteiten: kabelbaan, kajakken en nog even een (historische) hike. Beginnend bij de kabelbaan konden we na de oefenronde samen met 2 gidsen van boomtop naar boomtop sjeesen. Super leuk met als hoogtepunt de baan over de Suriname rivier heen... waaaauw! Wat een wauw momentjes hebben we al gehad.

Na de kabelbaan weer door voor 1,5 uur kayakken . Onvermoeibaar gaan we door ;) nog voordat de gids er was lagen wij al aangemeerd op het strandje om te zwemmen en af te koelen. lunch en historische hike er achteraan maar ohhhh wat vliegt de tijd. Met de personeelsbus worden we weer naar Paramaribo stad gebracht..onze thuisbasis. Nu weer voor 1 nacht

Donderdag weer fris en fruitig voor de nieuwe trip dit keer naar Galibi. Thuis opgehaald door gids Gerrit kon de trip beginnen. Wederom een prive tour, super fijn.. eerst kleine 3 uur rijden naar Albina om daar nog 1,5 uur te varen naar Galibi. Onderweg nog even gestopt en ja hoor: wat komen we daar tegen. Een vogelspin!! Of we die even vast willen houden, harig beestje maar even een knopje om en die spin vastgehouden. Weer afvinken van het lijstje ;-)

Het idee te varen naar het einde van de wereld, héérlijk idee. Zittend voor in het bootje een pracht uitzicht met af en toe maar even goed vasthouden om niet uit het bootje te stuiteren. Aangekomen in de Galibi, werden onze spullen met quad opgehaald en naar onze slaapplaats gebracht. wat een pracht plekje ook weer. Super gezellige gids, heerlijk om als (bijna) enige toeristen daar te zijn en te genieten op het strand, uitzicht, rondleiding door het dorpje..

Best bijzonder: er wonen 2000 mensen in dat dorpje. Kan geen auto komen (in onze boot werd er dan ook gerust wat boodschappen en zelfs een vriezer in gestopt) maar toch is het dorp zelf voorzienend qua winkeltje, school etc. Bijzonder om te zien. S avonds van 19.00-23.00 is er stroom.

Nadat we ons avondeten hadden op gesmikkeld kon het avontuur van de zee schildpadden beginnen. Super gaaf!! In het donker struinen we achter de gids aan die als enige een klein infarood lampje heeft om de schildpadden niet af te schrikken. Al snel kwamen we wat sporen tegen en ja hoor daar komt een reuze schildpad vanuit de zee het strand op gekropen. Super bijzonder.. Na een tijdje 5 schildpadden gezien, genoten van de prachtige sterrenhemel kwam er een andere groep aan waardoor wij het wel welletjes vonden en terug gingen naar het kamp.. gids had een kampvuur geregeld en zo zaten we daar nog wel eventjes tot in de late uurtjes maar oh wat hebben we gelachen.. héérlijk!

Sorry mensen, rest van de blog volgt nog.. gauw even koffer pakken, verder afscheid nemen en er nog een leuke dag van maken :) mogelijk volgt het in NL of vanavond op het vliegveld ;-)