Project huize Margriet,

Ondanks dat ik het nog niet van plan was toch maar even een nieuwe blog, dit maal over huize Margriet en de indrukken die ik daar opgedaan heb.
Mogelijk wat ( meer) gericht voor de zusters onder ons maar toch ;-)

Nou komt ie dan…
Gisteren was dan de 1e dag op het project, vroeg dag was het wel maar vooruit. In Nederland ben ik niet zo’n ochtendmens maar hier sta ik zo ongeveer met de zon op ;-) (6.00 uur meestal)

Terwijl ik aankwam op de fiets kwam het gezang van de zusters al op me af, mooie start vindt de dag en het klonk nog goed ook! (Collega’s misschien moeten wij dat maar ook in stellen ;-) ?! ) geen idee bij wie ik me moest melden dus ik wrong me door de witte pakjes en zusters heen en kwam ik bij de hoofd zuster aan. Na een korte kennismaking kreeg ik een zuster aangewezen met wie ik mee op stap mocht. Voordat wij aan de slag konden kregen de stagiaires eerst een uitbrander van de hoofdzuster aangezien ze zich niet aan haar hadden voorgesteld en ze dan ook geen namen wist en ze ook niet konden indelen. Al die meisjes lachen maar zagen toen dat het meenus was en gingen ze allemaal heel netjes hun naam opzeggen, netjes met stapje naar voren en handen op de rug. Nadat ook zij aan de slag gingen konden wij ook naar de cliënten toe.
K vroeg mezelf af of alle cliënten dat wel oké vonden als ik ineens voor hun sta maar daar wordt niet naar gevraagd.
Even korte toelichting: op het terrein wonen ongeveer 165 ouderen. Zo zijn er diverse zelfstandige woningen, 2 onder 1 kap woningen bestond voor echtparen, thuiszorg team en 24uurs zorg.
Echt wel mooi, mooie opzet en goede locatie en terrein. Voelt als een veilige omgeving voor de ouderen.
Samen met mn collega voor die dag enkele mensen verzorgd en geholpen en ook hier viel ik soms van de ene verbazing na het andere.
De eerste cliënt die we gingen helpen was al verzorgd door de nachtdienst, daar aangekomen helpen 2 zusters mw met verschonen, draaien haar meteen op de zij en beginnen met de handeling. Na 5 minuten voor mijn gevoel, waarna mw wat mompelde, kwam er een goedemorgen mw vanaf. Mw eenmaal in de stoel gezet (zonder tillift) gingen de zusters verder. Ik ben maar even bij mw gebleven om haar ietsje fatsoenlijker in de stoel te zetten, kleding netjes en de haren kammen + helpen met eten.
Op naar de volgende cliënten, zo kwamen we aan bij een hele zieke mw. Nog maar 2 weken geleden binnen gebracht, behoorlijk ziek en een neus sonde. Mw zag er behoorlijk ziek uit, weinig urine productie en een behoorlijk geïmproviseerde touwtje om de sonde op zn plek te houden wat écht niet meer zo schoon was. Vragend wat mw had wordt er even nagedacht: gewoon ouderdom was het antwoord.
Geloof er niets van, later bleek mw een CVA gehad te hebben.
Mw gewassen en de andere hoofdzuster is de enigste die bevoegd en bekwaam is om katheters te zetten, sonde te verwisselen, alle medicatie te delen en alle collega’s aan t sturen wat een flinke kluif is.. diep respect voor de hoofdzusters hier. Heb er 2 gesproken die écht welwillend zijn, de kennis bezitten, zich inzetten en ga zo maar door.
Wat mij hier ook weer opviel en verbaasd zijn zomaar wat dingetjes:
-Hier kennen ze wel wisselligging maar wordt niet frequent uitgevoerd. Kennen we amper aan AD (anit decubitus) matras en kussens en al helemaal geen Vegro die we kunnen bellen. Enkele wonden gezien die met onsteriele gaasjes verzorgd wordt, betadine en baasje erop. Plakt vast tot en met maar er is niets anders. Er is gewoon geen wond materiaal en als het er wel zou zijn is het vele malen te duur!!
-Handschoenen zijn er beperkt, handschoenen worden bij alle cliënten gebruikt.
-Zoveel spullen die hier niet zijn maar die ze wel heel hard kunnen gebruiken zoals wond materiaal, neus pleisters voor de sonde, rolstoel taxi, glijzeil en zo kan ik nog wel even doorgaan.
-Weinig kennis, er is 1 of soms 2 verpleegkundige aanwezig die alle handelingen mogen doen en de andere zusters doen de zorg. Sommige doen écht hun best en zijn lief voor de mensen of maken een praatje, anderen sloffen door de gang heen en zetten het liefst geen stap te veel.
Ohhhhh wat wil ik ze graag laten zien wat werken is, wat efficiënt werken en met hart voor de mensen.. het is zo’n mooi vak!!!

Na de zorg wat leuke gesprekjes met enkele cliënten en hele levensverhalen later kwamen er enkele stagiaires voorbij. Ja mw is dement hoor! Nou en, dat betekent toch niet dat je er niet mee kan praten?! Enkele mensen vertrouwde toe écht wel eenzaam te zijn, worden in de rolstoel op de gang buiten gezet en zitten daar zodat ochtend. Op enkele dagen is er soos of een activiteit.
En toen werd ik op het matje geroepen bij de directrice. Wat een leuke vrouw, met hart voor de zaak. Wat een heerlijk en goed gesprek en lekker volop kunnen babbelen over van alles en nog wat. Zelf heeft ze 35 jaar gewoond in NL dus ze kon heel goed verplaatsen hoe de zorg in NL is, hoe de zorg hier is en we dachten over veel dingen hetzelfde maar wat zet zij zich in maar merkt oom de tegengas van sommige zusters. Toch soort fijn om mijn eigen gedachtes bevestigd te krijgen van hoe de mensen hier zijn en te accepteren dat het is zoals het is en iedereen zn best probeert te doen.
Zij heeft doelen die ze wil nastreven en was blij dat ze haar hart kon luchten..
Zo vertelde de directrice dat de nachtdienst vaak slaapt s nachts, om 4.00 uur s ochtends de ronde doet en “gauw" wat cliënten wassen en verschonen zodat er niemand achter komt, er geen rolstoel taxi is maar een busje waar de mensen met 2 planken (met behoorlijk risico) de bus in worden gereden (hier zijn amper arbo artsen en arbo technische spullen) , de medicijnen uitzetten regelmatig fout gaat (of ik me daarin wil verdiepen en evt wil verbeteren, leuk leuk!!) En zo maar door.

Wat zou ik graag iets willen doen om de kennis te verbeteren en kwaliteit van zorg te bevorderen. Maar goed, de tijd zal het leren de komende weken..
Mogelijk is het mogelijk als dat ik met een vrouw mee mag naar de niet dialyse, niemand staat te springen om mee te gaan, nou ik wil wel hoor ;-)

S middags , op aanraden van iemand, naar een stichting Una Pikini gegaan, een fantastische stichting die mensen met een handicap een werkplek aanbieden. Ze maken zelf meubels, repareren fietsen en hebben een 2e hands boeken winkeltje. Kei leuk en lieve mensen die daar werken. Heel gaaf om te zien en met enkele boeken voor mn project TylTyl in de tas kom ik weer huiswaards.
Thuis kon ik aan de slag met de Valentijnsmiddag die ik ga mag gaan organiseren morgen, tuurlijk wil ik dat. Hebben de kinderen ook iets leuks om naar uit te kijken ;-)

Fijne en mooie week !

Lieve groetjes vanuit Suriname