Keiharde regen en geen stroom dus perfecte tijd om een nieuwe blog te typen.
Weer terug in Arusha na 7 dagen in Mwanza & Singida te zijn geweest. Ook fijn om mn "eigen" plekje weer te hebben maar het was fantastisch en dan eigenlijk vooral de ontmoeting met Ibrahim.

Wat een belevenis voor hem en zijn familie maar ook voor mij.
2,5 jaar geleden ontmoette ik Ibrahim in Arusha maar nu was het zo dat ik naar zijn project, school, kerk, familie etc zou gaan.
Salomé (veldwerker bij compassion) ontmoette we in de stad Singida en reed met ons mee naar het dorp van Ibrahim. Al snel gingen we de weg af en reden we door de zandwegen van Singida op weg naar de kerk/project van compassion. Daar aangekomen stond er een team van meer dan 15 mensen op mij te wachten inclusief fotograaf. Later bleek dat die cameraman elke stap, die ik zou zetten vast zou leggen met de camera.
De hele dag ging het volgens allerlei regels en formaliteiten. Zo moest ik binnenkomst vooraan zitten met een vertaler naast mij, werd iedereen voorgesteld. Social werker, directeur, fotograaf, dominee, school medewerker, compassion medewerker, kok,  vrouw van en weet ik wie allemaal opgetrommeld was ;-)
Na deze officiële opening reden we met de moeder en 2 medewerkers naar zijn school, onderweg kwamen we veel kinderen onderweg tegen maar ineens was Ibrahim daar. Hij herkende mij direct en kwam direct op schoot zitten voorin de auto. Trots als een pauw, zittend in een auto. Op naar zijn school, daar weer een officieel gesprek, soort van 10 minuten gesprek ;-) en kon ik alles vragen over "mijn" kind.
Ehmmmmm tja wat wil ik weten.. blijkt dat hij het niet écht goed doet op school. Hij heeft vaak honger en de klas is te gróót voor hem maar hij doet zijn best... sneu eigenlijk want hij hoorde alles over zichzelf terwijl ik eigenlijk alleen maar dacht maakt mij het uit dat hij niet goed kan mee komen als hij maar gelukkig is, gezond en een baan kan vinden met zn handen oid.. Zo graag wil je iets zeggen maar hopelijk voelt en weet hij dat hij geliefd is!

Zijn school was prima, alle tassen hangen niet aan de kapstok maar aan de boom. Op naar het klas lokaal. Over-vol met kinderen (60 stuks) in uniform en die springen allemaal op bij het zien van mij en zeggen in koor: hello madame.. veel kinderen zitten op de grond, staan of zitten met 4 a 5 kinderen op een houten bankje, een wat ouder kind stond voor de klas. 50 van de 60 kinderen uit zijn klas wordt gesponsord door Compassion.
Snap wel waarom Ibrahim niet zo goed mee kan komen maar mij werd heilig beloofd dat ze er alles aan doen.

Op naar zijn huis, Ibrahim zat achter het stuur van de auto en rijdt (onder begeleiding uiteraard) nog trotser dan ooit naar zijn huis.
Wat blijkt, ik ben de aller eerste blanke bezoeker in het dorp, aan het project en aan het sponsorkindje en ja dat was te merken.

Bij zijn huis aangekomen ontmoet ik ook zijn andere zusjes en jongste broertje. Buren komen kijken, schudden de handen en tijd om het huis van binnen te bekijken. Huis kun je het niet noemen, zeg maar krot. Het is een huis van een familie lid omdat ze geen eigen huis hebben, vader is alcoholist en is niet vaak aanwezig.
Er zijn 3 ruimtes van ongeveer 3 bij 3 meter, 1 slaapkamer voor de kinderen, 1 voor moeder/ouders en dan nog een soort ruimte, geen licht, geen douche nou ja eigenlijk "gewoon" niets. Zo triest, dit had ik even niet aan zien komen.

Op weer naar de kerk/compassion project,  daar weer een gesprek met de sociale werker en nog 2 mensen. Ibrahim is een trouwe bezoeker en vindt het erg leuk. En daar kwam ineens de map uit de kast, met alle brieven, foto's etc. Super grappig om te zien.

Maaltijd was ondertussen klaar gemaakt en eten kon van start, ook hier werd bij elke hap die ik at een foto gemaakt, super ongemakkelijk maar goed. Ibrahim had het op een gegeven moment wel gezien en die ging buiten  eten. Groot gelijk, al die officiële dingen. Na een tijdje kwam hij mij halen,  hij wilde voetballen en een soort afpakkertje met de bal. Véél lol gehad en steeds meer mensen deden mee.

Genoten van de glimlach van Ibrahim en de lol die we hadden. Voorbijgangers bleven allemaal staan en wisten vast niet wat ze zagen.

Eind van de middag was er weer een officieel gebeuren zoals bedanken, iedereen weer een rondje met woorden voor mij over hoe groot hun dankbaarheid wel niet was en hoe speciaal deze dag.
Om met mijn eigen ogen Ibrahim en zijn familie te zien en zijn levensomstandigheden. Of ik aan iedereen wilde vertellen over het mooie en goede werk en de impact op Ibrahims leven maar ook dat dit de harde realiteit is voor zijn leven hier.

Na gebed, groepsfoto's, vele bedank woorden, knuffels en cadeaus Ibrahim weer afgezet bij zn huis en was deze prachtige dag weer voorbij..