Afgepeigerd en onder het stof tijd voor de volgende blog.

Weer ontzettend veel dingen gezien, gehoord en beleefd, en dat in maar 2 dagen tijd.
Gisteren 2 bezoekjes afgelegd aan mensen die ik nog ken van het vrijwilligersproject, 1 kwam eerst naar mijn huis waar we gezellig wat gedronken en bij gekletst hebben maar ook daarbij vertelde ze een gedeelte van haar levensverhaal. Niet makkelijk, veel mee gemaakt maar met een duidelijk doel voor ogen. Ze was zo ontzettend blij mij weer te zijn en vertelde dat ze veel over mij verteld aan haar 2 kinderen.
Daarnaast over haar zieke dochter gehad met epilepsie, het is hard om elke maand ontzettend veel geld apart te leggen voor medicatie tegen de epilepsie. Maar de dokter heeft gezegd dat ze zou genezen en daar houdt ze zich aanvast. Als vraag kreeg ik of het meisje later wel zou trouwen. Mijn eerste gedachte was: waarom niet? Hier is dat veel lastiger omdat vrouwen niet vertellen over hun ziektes/klachten uit angst dat de man dan voor een andere vrouw kiest. Bij de vrouw zit een ontzettend heftig/ groot verhaal achter wat mij nog niet echt los laat. Wel goed gesprek gehad en ik hoop maar écht dat haar wens uitkomt en het leven mag verbeteren. Haar bij haar "huis" afgezet en wat blijkt ik loop er bijna dagelijks langs. Haar 2 kinderen zagen me al aankomen en kwamen op me afgevlogen. 11 en 5 jaar oud en weten dus super goed wie ik ben, zijn super enthousiast (maar dan ook echt super enthousiast) en wilde van alles weten, Nederlands leren. Nadat ik daar ook weer langere tijd ben geweest aangezien ze me niet zomaar laten gaan, kon ik mn weg weer vervolgen.

Bij het volgende bezoekje aan iemand van het vrijwilligerswerk ook weer bij hen thuis geweest, nog wat kinderen gezien die toen 5 jaar geleden ook op dat project zaten. Super leuk, duurde heel even voordat ik het zag.
Voor hun helemaal speciaal dat ik ook naar hun huis kom, spelletjes met ze speel etc.

Vandaag de hele dag een "buur meisje " op sleeptouw gehad, super leuk kind die wel zin had in een uitje. Eerst kwam ze in mijn kamer de boel op stelten zetten en daarna was het tijd om naar massai land te gaan. De wildernis in, de plek waar de massa mensen wonen. Zandwegen, massai kinderen die met hun kudde op pad zijn, gekleed in een massai-kleed en rubberen slippers gemaakt van autobanden, mount Meru op de achtergrond.
Daar aangekomen zijn de mensen eerst wat schuchter maar eenmaal daar helemaal leuk. Geen communicatie mogelijk omdat de massai weer hun eigen taaltje hebben. Tikkertje spelen werkt altijd en dat ook tot in de treuren gedaan ;-) rennend door het stof in een soort omheining voor de dieren rennen al die kinderen achter mij aan of andersom. Lol hadden we zeker en ondertussen gingen we het dorpje door. Wat een apart leventje, al die kinderen werkelijk helemaal stoffig, vliegen op de hoofden en zo kan ik nog wel even doorgaan.
In het dorpje, in een van de huisjes een man ontmoet met een dwarslaesie. Man van nu 37 die 22 jaar geleden uit een boom is gevallen. Hij heeft niemand, alleen zijn moeder die voor hem zorgt, mensen uit het dorp en een vriend (diegene die mij mee nam). Al jaren ligt hij in een huisje (alleen zijn bed past erin!!) gemaakt van klei, 1 kier van licht zodat hij kan zien wat voor weer het is, wat Engelse boeken die hij heeft gekregen en verder heeft hij niets!!!!!! Vreselijk bizar.
Verderop in het dorp was er een echtpaar met baby die al langere tijd vreselijk huid uitslag/ziekte heeft. Ziet er totaal ontstoken en niet fris uit. Eerdere medicatie heeft niet geholpen en dus gingen ze mee naar het ziekenhuis in de stad, ze hadden geen flauw benul en keken hun ogen uit in de stad. De moeder van de baby, zelf ook ziek, is 18 jaar en van de man is dit zijn eerste vrouw.
In het ziekenhuis ging ik maar al te graag mee naar binnen, totaal verschillend qua hygiëne, inzet/werkwijze van personeel maar goed.. this is Africa.

Aan het eind van dag in massai land nog de meegebracht koffer daar afgegeven, wow wat een gevecht om de kleding en de spullen. Mooi om te zien hoe ontzettend blij ze daar weer mee zijn maar ook weer lastig dat er echt om gevochten wordt. Eerlijk alles verdeeld onder de mensen en op naar Snake park, een klein park met veel slangen, krokodillen, schilpadden en kamelen. Mocht iemand een vraag hebben over slangen, bij deze weet ik er alles van af ;-)
Een slang die je nog weer om je nek kreeg en een ritje met de kameel was de dag over. Maar wat een mooie dag weer.

Soms zit ik héèl vol met indrukken van alles hier, de ontmoetingen, de verhalen, de triestheid maar ook vooral dankbaarheid om kleine dingen te kunnen doen.
Toeval of niet maar vanochtend kreeg ik via een app een tekst doorgestuurd. Math 25:35. Toen ik honger had, gaven jullie mij te eten.
En daarbij de vraag: wie geef jij vandaag voedsel, een knuffel, een luisterend oor, complimentje. Laat Gods licht vandaag schijnen door iets kleins te doen voor iemand die je normaal geen aandacht schenkt!

Met dat vandaag in mn achterhoofd ben ik deze dag in gegaan. Niet voor mezelf maar wel héél mooi van toepassing, juist hier!

Lieve groetjes uit het hele mooie Afrika.