Voorbereidingen

Voorbereidingen, voorbereidingen en oja, nog eens voorbereidingen.

Zo tussen de bedrijven door gaan de voorbereidingen rustig aan verder. Nog zo’n ruim 2,5 week te gaan en daarna kan het avontuur gaan beginnen :-)

Maar eerst de voorbereidingen. Afgelopen weken diverse boekjes en sites op internet gelezen over Suriname. Helemaal leuk om erin te verdiepen en me voor te bereiden.

'' De reis kun je niet voorspellen maar wel vastleggen''

Deze week dan ook eerst maar het visum geregeld bij de ambassade van Suriname in Amsterdam. Na wat documenten aangeleverd te hebben kon er dan echt een visum bijgeplakt worden in m’n paspoort. Jeaaaah, weer een stapje verder :-)

Zoals in de vorige blog beloofd, hierbij uitleg bij (als het goed is) welk project ik aan de slag mag gaan.

Namelijk:
Stichting Lotjeshuis is op 6 januari 1966 opgericht door een groep bezorgde burgers uit de Surinaamse gemeenschap met als statutaire doelstelling:
1. het behartigen van de zorg van verwaarloosde en ondervoede kinderen in Suriname ongeacht hun afkomst, geslacht, ras, geloof of nationaliteit;
2. het bevorderen van overleg en samenwerking tussen verschillende instellingen die zich met de opvang, verzorging, maatschappelijke zorg, rechtsbescherming, of medische zorg van verwaarloosde en ondervoede kinderen bezig houden;
3. het verlenen van diensten, onder andere het geven van advies, voorlichting en steun aan voornoemde instellingen bij de door hen te verrichten werkzaamheden. Het doel van het Lotjeshuis is om het ondervoede en in de steek gelaten kind, op te vangen en hen een goede en vakkundige na verzorging te geven in het centrum. Het gaat hier om kinderen uit een zwak sociaal-economisch milieu.
Visie “Elk kind heeft recht op zorg”
Missie “Duurzame zorg op een kwalitatief hoogstaand niveau”

wordt vervolgd..... :-)

Nieuwe reis plannen :)

Terwijl het nieuwe jaar net gestart is (beste wensen allemaal voor het nieuwe jaar ;-) kan ik beginnen met het aftellen!
Aftellen tot 1 februari, de dag waarop ik naar Suriname hoop te vliegen :-)

Maar eerst deze blog om jullie mee te nemen in het ontstaan van de reis, de voorbereidingen etc.
Dezelfde blog die ik destijds in Oeganda en Tanzania gebruikt heb zal nu gebruikt worden om jullie op de hoogte te houden, voor wie dat leuk vindt uiteraard

Dromen najagen: (september 2017)

Nadat ik 3 jaar geleden na 7 weken thuis kwam uit Oeganda & Tanzania dacht ik al snel, dit wil ik nog eens. Tussendoor nog een aantal héle mooie reizen gemaakt waarbij ik een kijkje mocht nemen in een andere cultuur. Het gevoel om nog eens voor een langere tijd naar het buitenland te gaan voor vrijwilligerswerk/reizen is altijd op de achtergrond aanwezig geweest en bleef hét altijd lichtelijke kriebelen.
Nadat ik laatst mijn reisblogs, van mijn tijd in Oeganda/Tanzania, las kwamen de kriebels opnieuw terug en ben ik eens op internet gaan kijken naar eventuele leuke bestemmingen.

16 september 2017
Na wat heen en weer mailen met Manon van Activity International werd ik enthousiaster en enthousiaster en wist ik voor mezelf al snel: dit zou m zomaar eens kunnen worden.
De blijheid, het enthousiasme en de spontaniteit was wat ik al snel merkte vanuit het mail contact, versterkte alleen maar het gevoel én is iets wat mij aanspreekt/ bij mij past om via deze organisatie op reis te gaan.

Op de info dag op 16 september 2017 kwam dat gevoel weer boven en kwamen daar nog enkele dingen bij: flexibiliteit, dromen najagen én allerlei mooie dingen die bij het reizen horen.

Op de info dag zelf 2 bijeenkomsten bezocht waarvan 1 een een workshop: explore, creatie, shine.

Een leuke vrouw, met veel reis ervaring nam ons "mee" op reis aan de hand van 4 vragen:
1. Wat is avontuur?
2. Wat als je zonder grenzen (zoals geld, leeftijd, angst, werk: alles wat je tegenhoudt valt weg) hoe zou jou ultieme droom reis eruit zien?
3. Als je een bijzonder persoon zou moeten opschrijven die je eens ontmoet hebt op reis, wie zou dat zijn & waarom?
4. Wat neem je mee/blijft je bij na je reis die je wilt doorzetten als je weer thuis bent?

Als laatste deden we een test: (leuk om uit te proberen ;)
Ga op een ballon zitten, zo ontspannen mogelijk!
In eerste instantie zat iedereen super ongemakkelijk maar later krijg je het vertrouwen... de vergelijking die gemaakt moest worden is dat je eerst denkt: vet ongemakkelijk maar ook heeft het te maken met het stappen uit je comfortzone.. wél doen en kijken waar je uitkomt, kijken wat het je brengt.

Mooie vragen die door iedereen weer zó anders wordt ingevuld en ik/wij tot na denken werden gezet over het doel en het bijzondere van reizen.

Met mijn reis naar Uganda en Tanzania in gedachten (andere vakanties/reizen net zo goed) wist ik hoe bijzonder het is om helemaal op te gaan in het cultuur van een ander land, de mooie/bijzondere mensen die je kunt ontmoeten én het gevoel van vrijheid te ervaren.

Niet omdat ik het niet goed heb in Nederland, zeker niet.. maar wel geeft het mij weer een besef hoe goed ik het hier heb, dingen die zó vanzelfsprekend zijn weer met andere ogen te aanschouwen: het gevoel van dankbaarheid!

Alhoewel ik het al wist, heeft deze dag toch mijn ogen weer geopend én hoop ik dat alles door kan gaan qua plannen maken om in Februari/Maart 2018 (voor 6 weken) naar (*tromgeroffel*) Suriname te vertrekken.

Een paar weken later, dinsdag 26 september, zou ik tijdens het teamoverleg horen of ik een ja kreeg om op reis te gaan. 2 collega's wisten al wat van mijn plannen maar ook de rest van het team zou meebeslissen om de doorslag te geven voor een akkoord op mijn plannen. Toch even spannend maar het werd een: JA!!
(Dankjulliewel lieve collega's :-)

Nu ik dit officieel weet kunnen er stappen gezet worden en de voorbereidingen beginnen. Ticket, verblijf, project en evt inentingen.

Oktober/december:
Nadat ik akkoord kreeg van m'n collega's ging het vrij snel en konden de eerste stappen gezet worden.
Zo werd het boekingsproces in werking gezet, voorstel/top 4 qua vrijwilligersprojecten waar ik aan de slag kan gaan en dan te beseffen dat ik daar over een aantal weken al kan rondlopen in het Surinaamse zonnetje. Beter vooruitzicht is er niet ??

Visum, plannen uitstippelen en aftellen tot 1 februari J

Volgende blog zal ik iets schrijven over het vrijwilligersproject waar ik 4 weken zal gaan helpen!
Daarna nog 2 weken rondreizen met Marjanne die héél gezellig langs komt..

Home sweet home

Lieve allemaal,

Ik ben gewoon weer in Nederland! Zo lag ik 24 uur geleden nog in het zwembad met een graden van 25/30 graden en nu heb ik last van koude voeten :P Gisterenavond om 6 uur werd ik opgehaald door Santos om naar Kilimanjaro Airport gebracht te worden. Ik hoopte nog de laaste blikken te kunnen zien van de prachtige bergen Meru en Kilimanjaro maar helaas het was te bewolkt. De chauffeur legde nog wat dingen uit waarna ik nog 2,5 uur moest wachten. Die tijd was goed gevuld met het appen en facebook van zowel Tanzaniaanse vrienden als Nederlandse. Om 10 voor 10, met enige vertraging, kon ik de lucht in met KLM. Ook deze keer weer een redelijk lege vlucht dus gauw mijn plekje verwisseld met een mooi plekje van 2 stoelen bij het raampje met zo af en toe een gezellig gesprekje met de stewardessen.

Voordat ik naar huis kon heb ik eerst afscheid genomen van aardig wat mensen hier. Met een compliment dat ik goed contact heb gemaakt met de Tanzaniaanse bevolking in mijn zak heb ik de laatste mensen gedag gezegd.
Zo had ik afgelopen woensdag mijn laatste dag op het project. Op mijn laatste dag hebben we de muur afgemaakt. De muur is nu mooi oranje met een wit hart in het midden, waarop elk kind en alle nanny's hun voetstapje hebben gezet. Heel gaaf om het eind resultaat te zien.
Als bedankje heb ik voor alle kinderen een hartje gemaakt met daarop geschreven: Asante sana (heel erg bedankt) en een snoepje en voor de nanny's een stroopwafel.De laatste knuffels, het in ontvangst nemen van cadeau's (terwijl ze soms zelf amper wat hebben) en wat tranen later was dat mijn laatste dag op het project.
Wat is alles vertrouwd geworden binnen 5 weken en wat zal ik de lieve kinders + nanny's ontzettend missen!

Om even op andere gedachten te komen dan het naderende afscheid zijn we nog op de bonefooi naar het ziekenhuis gegaan in de hoop daar knuffels, tekeningen, kleurpotloden en ballonen achter te kunnen laten. Daar aangekomen hebben we de weg gevraagd naar de kinderafdeling en werd zo de poort met bewaker opengedaan zodat gezegd te hebben wat we kwamen doen, toch een voordeel om mzungu te zijn ;-)
Op 3 zalen hebben we de kinderen, die waarschijnlijk de hele dag op bed liggen, kunnen verblijden met een knuffel of een ander cadeautje.
Er werd raar op gekeken van een knuffel van doornroosje of kabouter plop waardoor de hele zaal in lachen uitbarsten omdat ze nog nooit zoiets geks gezien hadden. Ach lachen is gezond zullen we maar zeggen!
Met het bezoek aan het ziekenhuis heb ik alles gedaan wat ik wilde :-)

In de avond nog gezellig met zn drietjes gegeten bij onze stamcafe, africafe! Normaal gesproken zijn we met de dala dala voor het donker thuis maar voor deze speciale gelegenheid, zoals wel vaker ;-) nemen we een taxi terug naar huis. Als ware ervaringsdeskundige fixen we een goedkope taxi. Als rasechte onderhandelaars zetten hun meteen de hoofdprijs in bij het zien van blanke waarbij wij voet bij stuk houden en al met al een goedkoop ritje hebben. Achteraf was de taxi chauffeur daar toch niet zo blij mee omdat het zo ver was. De hele rit hebben we aan gehoord: het is zo ver, betaal meer :P terwijl wij trots achterin zaten een goede deal gesloten te hebben ;-)

's avonds alvast een voorproefje gedaan op pakjesavond met echte zwarte pieten buiten ;-) Als afscheid had huisgenoot Jeannette een heel lief gedicht geschreven en kreeg ik nog een overheerlijke chocoladeletter. Helemaal leuk!

Donderdag mijn laatste dag bestond uit gedag zeggen en nog even genieten van het laatste heerlijke Tanzaniaanse zonnetje bij het zwembad waar er nog een andere Nederlander zat te pingelen op zijn gitaar en nog een afscheidslied voor me zong.

Wat zal ik alles missen, een gouden tijd in Uganda en Tanzania die ik nooit meer zal vergeten. Het begon als een droom en dit is werkelijkheid geworden.
Blij om thuis te zijn met weer de gewone nederlandse dingen, zoals water, stroom en hoef ik niet meer op te laden wanneer er weer stroom is, in overvolle dala dala's te zitten en kan ik heerlijk thuis nagenieten.
Een pracht tijd, met onwijs mooie momenten elke dag weer, nieuwe ontmoeten, gave en mooie dagtripjes, lieve huisgenootjes, super mooi project met lieve kinderen en nanny's, het moeite doen om Swahili te praten, het bezoek aan de massai villiage, de voet van de kilimanjaro en nog zoveel meer.

Iedereen bedankt voor het meeleven en de leuke reacties steeds op de blog :-)
Asante sana, kwaheri!

(binnenkort zullen er nog meer foto's volgen en over een poosje het fotoboek! )

Times flies

Alweer mijn laatste blog vanuit het mooie Tanzania, aanstaande donderdagavond vlieg ik terug naar Holland. Wat vliegt de tijd! Ik heb 7 geweldig mooie weken gehad, waarvan 2 in het mooie Oeganda en 5 weken in Tanzania.

Op het project zijn we sinds vandaag begonnen met een nieuwe uitdaging. Buiten zijn de muren ontzettend kaal en daar wilde wij verandering in brengen. We hebben verf gekocht en hebben de muur knal oranje geschilderd. Gewaad in een vuilniszak en met een verfroller in de heerlijke warme zon gingen we aan de slag en hebben we in een paar uur tijd de muur omgetoverd in een mooie (hoe kan het ook anders) oranje kleur. Morgen zullen we er een rood hart opschilderen en van elk kind een voetstapje afdrukken met de naam erbij. Heel toepasselijk bij het project: Walk in Love!
Tijdens het schilderen hadden we heel wat bijkijks van de kinderen en de nanny's.
Verder zingen we onwijs veel Nederlandse liedjes en nu proberen de kinderen zelf mee te zingen. 's ochtends gaan we met een heel stel kinderen naar het klaslokaal en na een tijdje gaat de juf weg waardoor we er alleen voor staan, 3 vrouw sterk. Dat is ook wel hard nodig aangezien zo lastig is omdat wij amper Swahili spreken.
Ondanks alles genieten de kinderen van alle activiteiten die wij met ze doen en andersom ben ik zo blij om leuke dingen met ze te doen.

Vrijdagavond zijn we nog maals naar TGT gegaan om dit maal eerst een overheerlijke duik te nemen in het zwembad en daarna weer liggend in het zonnetje te kijken naar de jongens die achter een bal aanrennen en het wel leuk vinden dat er 4 dames komen kijken.
We hebben nog een andere Nederlandse meid ontmoet die hier stage loopt in het ziekenhuis en na gaat vragen of we het ziekenhuis kunnen bezoeken. Helaas moet dit allemaal nagevraagd worden bij de directeur en komt veel papierwerk aan te pas dus afwachten of ik dat deze week nog mee maak of dat we een ander ziekenhuis proberen te bezoeken.

Afgelopen zaterdag zijn we in alle vroegte vertrokken naar de gospelkerk, waarvoor ik was uitgenodigd door 2 andere vrouwen. Onze bewaker wilde ook met ons mee dus zo gezegd zo gedaan. Bij aankomst was de kerkdienst al begonnen maar geen probleem want iedereen loopt hier in en uit. Helaas was nu net het koor een weekend weg dus van het gospel was weinig te merken. ;-)

Nu ik in Tanzania ben kan de Kilimanjaro natuurlijk niet ontbreken. Ik had m al wel gezien toen ik aankwam met het vliegtuig en toen ik een dag naar de heet waterbron ben geweest. Afgelopen zondag hebben we een dagtrip gedaan naar de voet van de Kilimanjaro om mijn laatste weekend prachtig af te kunnen sluiten.
Met onze driver Noel en de safari auto gingen we op weg om half 8 met een kleine 2 uur rijden voor de boeg. In Moshi haalde we onze gids op, en niet zomaar 1. De gids: Rogert heeft een wereldrecord op zijn naam staan, hij heeft in 14 uur en 15 minuten de Kilimanjaro beklommen en weer naar beneden gelopen. Deze dag had hij ook het tempo erin want hij was al weg terwijl met ons tempo er nog achter aan moesten komen. Met een paar keer pole pole (langzaam) te zeggen hield hij zich even in ;-)
Deze dag hebben we eerst een waterval beklommen, Marangu waterval, waarvoor we een kleine 45 minuten moesten lopen. Met een stok in de hand en een extra gids gingen we op pad met een ontzettend mooi eindpunt. Na de 1ste waterval gingen we naar de 2de waterval waarvoor we maar 2 minuutjes hoefde te lopen. Een heel stijl en smal paadje moesten we overwinnen en daar hadden we weer een pracht plaatje waar we heerlijk onze wandelschoenen konden uitgooien om de visjes te laten knabbelen aan onze voeten.
Na met de auto verder te zijn gereden de Kilimanjaro op kwamen we uit op 1800 meter hoogte en bij de poort van de Killimanjaro, de plek waar alle mensen starten die de berg gaan beklimmen. Terwijl wij daar waren werden heel wat tassen naar beneden gedragen door de mannen die mee gaan met de toeristen om hun tas de berg op te schouwen, nou diep respect!
We kregen nog wat uitleg over de Kilimanjaro, de verschillende tochten die je kunt lopen en bezochten we een grot waarvoor heel wat vleermuizen in wonen die we dan ook van dicht bij hebben kunnen aanschouwen.
Na zo'n hele dag gingen we naar de familie van onze gids en kregen we een kopje thee/koffie. De koffie moest eerst zelf gemaakt worden en daar wilde ik wel bij helpen. Eerst de bonen roosteren, stampen, opnieuw roosteren en daarna weer stampen. Het duurde even maar de andere meiden kregen hun koffie. Ook moesten we nog even de bananen bier proeven en konden we onze weg vervolgen naar huis. Op de terugweg trok de wolk die de hele dag voor de Kilimanjaro heeft gehangen stukje voor stukje weg en uiteindelijk zagen we een heel groot gedeelte van de Kilimanjaro. Prachtig!!

Ook gisteren na het project nog gezwommen bij het Arusha hotel. Daar gaf de 1 neger de andere neger les en ondertussen trok in mijn baantjes. Op een gegeven moment ging het toch niet helemaal goed en verdronk de 1 zowat waardoor de andere als een speer in het zwembad sprong om de ander te redden. Ongelofelijk.
Wat ben ik blij dat wij in Nederland gewoon zwemles gehad hebben en 'normaal' kunnen zwemmen, hier lijkt het net een hond die zwemt.
Op een gegeven moment kreeg ik zelfs de vraag van een gespierde sportman die werkt bij het zwembad of ik hem geen zwemles wilde geven, hahaha.
Het is dat ik deze week naar huis ga maar anders had ik een baantje erbij gehad ;-) Als bedankje kreeg ik 2 advocado's door hem zelf geplukt :P

Het minste leuke gaat nu komen en dat is afscheid nemen van iedereen hier.

Zie jullie van het weekend weer :-)
Liefs, mam (mijn Tanzaniaanse naam :P

Wat vliegt de tijd!

Hi hi lieve mensen in Nederland.

Poging 2, gisteren had ik mijn verhaal bijna klaar om op de blog te zetten toen mijn tijd op was bij het internetcafe dus daar gaan we weer ;-)

Ook nu zeg ik het weer, wat gaat de tijd ontzettend snel. Over 1,5 week vlieg ik gewoon alweer naar Nederland.

Project: allereest leuk om te melden. Vorige keer beschreef ik in mijn blog over het 17 jarige zwangere meisje. Toen we donderdag op het project aankwamen was er leuk nieuws te melden. Ze is bevallen van een gezonde zoon: christian. Na net amper een uur bevallen te zijn kwam er onderweg vanuit het ziekenhuis nog heel even langs het project en konden we in vogelvlucht de nieuwe wereldburger bekijken. TE schattig. :-)

Hoe ziet globaal een 'werk' dag eruit. Meestal proberen wij om een uur of 9/half 10 op het project te zijn waar dan de meeste kinderen gearriveerd zijn. Rond half 11 is het tijd voor een soort brintapap, nadat alle handen gewassen zijn. Na nog even gespeeld te hebben gaan de allerkleinste kindjes slapen en gaan we met de grotere kindjes naar het klaslokaaltje. Daar hebben ze een soort van les. Ja een soort van: de kinderen kunnen allemaal heel goed van 1 / 10 tellen en het alfabet op dreunen maar als je een cijfer aanwijst hebben ze soms geen idee. Verder is kleuren,puzzelen en zingen erg in trek. Ondertussen kunnen de kinderen het liedje: klap eens in je handjes blij,blij,blij de grootste favoriet en zingen ze uit volle borst mee. Na een tijdje kunnen de kinderen heerlijk buiten. Geniaal om te zien heo kinderen hier met niets zich kunnen vermaken. Zo worden er met de handen, takjes en steentjes heuse zandkastelen gebouwd. om half 12/12 uur komen de kleintjes weer uit bed kunnen die ook nog even een frisse neus halen. Om kwart over 12 komen de 4 oudste kinderen uit school en krijgen de allerkleinste baby hun eten waarna de groten aan de beurt zijn. Na het eten is het muziek tijd en gaan alles heupen los op het liedje: this is africa. Grote lol hebben de kinderen en zijn daarna goed moe om te kunnen gaan slapen. De oudste 4 mogen hun huiswerk gaan maken en de allerkleinste mogen buitenspelen. Meestal gaan wij zo rond 1/half 2 naar town omdat het ontzettend rustig is op het project (als de grote kinderen slapen) en we soms met erg veel mensen zijn. Zoiezo zijn er 6 vaste nanny''s zijn en wij 3en als vrijwilliger, nog 2 Amerikaanse meiden en een vrouw uit engeland. Het mag de pret niet drukken!!

ontmoetingen met mensen: zo leuk is om te merken dat ik/we hier midden in het Afrikaanse leven leven en ik/we elke dag weer veel nieuwe mensen ontmoeten. Als blanke muzungu wordt je ongelofelijk bekeken en iedereen wil wel een praatje met je. Ook hier werken mijn krullen daar goed aan mij want dat is vaak de openings zin of mijn haar wel echt is, hihi. (Hier lopen ze veel met een pruik). Ze ontmoeten ik 2 weken geleden een vrouw josephine in de winkel. Enorm leuke en gezellige vrouw met veel humor. Afgelopen zondag nodigde ze mij/ons uit om bij haar te komen eten. Nou dat slaan we niet af en nog een heuse Afrikaanse maaltijd ook. Ze had 2,5 uur in de keuken gestaan om voor ons te koken. Op het menu stond: cappati (soort pannenkoek) , rijst, kip, beef, friet, bruine bonen. Heerlijk, en een ervaring rijker. We moeten het eten met onze handen..

Afgelopen donderdag arriveerde Jeannette, de nieuwe vrijwilliger, waarmee ik in NL ook al contact had dus helemaal gezellig. Ze kwam vergezeld met een pak hagelslag en oude kaas dus flink genieten! :-)

elke dag is het hier maar weer afwachten of we stroom en/of water hebben. Omdat het einde van het jaar naderd en het op raakt is de stroom vaak ver te zoeken. Zodra we stroom hebben rennen we allemaal met onze opladers naar het stopcontact om alles ponte laden wat op te laden valt want en we weten niet hoelang het weg blijft. Regelmatig zitten we romantische met kaarslicht aan, hihi.

Afgelopen vrijdag zijn we gezellig met z'n 3en en nog 2 Tanzaniaanse vrienden naar TGT geweest. Elke vrijdagmiddag voetballen ze daar en komen meerdere muzungu's. Ontzettend mooie plek, geweldig uitzicht op de mount meru en een mooie zonsondergang.

Zaterdag was het weer vroeg dag want om 7 uur vertrokken we met 2 andere vrienden: Amos en pasa met een mooie safari auto naar lake manyara. Met 2,5 uur rijden met onderweg weer van alles te zien en te beleven. Zo zie je heel wat massai kinderen met hele kuddes koeien of geigen langs de weg lopen, mensen die bij een water punt water gaan halen. Wat een verschil in Nederland. Ze hoorde we dat de kinderen wel van 6 tot 6 onderweg kunnen zijn met hun vee!

Soms lijkt het zo onwerkelijk om dit allemaal met eigen ogen te zien en lijkt het wel eens of ik gewoon naar film aan het kijken ben.

Bij lake manyara aangekomen troffen we het meteen want nog geen kwartier op weg kwamen we al een olifant tegen en dat op 5 meter afstand. Het blijft geweldig om deze dieren te zien. Verder vele mooie giraffe van dichtbij kunnen bekijken, zebra, herten, vogels, nijlpaarden en apen. op de terugweg kregen we ook een typische Afrikaanse lunch: groene bananen en soep. Normaal gesproken eten de mensen het hier als ze net geopereerd zijn om aan te sterken of net bevallen zijn.

Bij thuiskomst wachten ons een huisdier op namelijk een muis die precies voor je voeten langs liep. Deze huisdier was niet zo gewenst en moest eerst om zeep geholpen worden. Zo heldhaftig als we zijn en een perfecte samenwerking met behulp van onze bewaker: cytoti was het snel gedaan met de muis. Ik lokte de muis onder het bed vandaan en vandaar uit was het gedaan met de pret en houden we het alleen nog maar bij salamandertjes als huisdier.

Afgelopenzondag ben ik dan eindelijk naar de kerk geweest. Het was even zoeken maar dan heb je ook wat! Eerst was ik bij een andere kerk neergezet die helemaal hartstikke gesloten was dus op naar de volgende. Wel kwam ik 2 hele lieve oude vrouwtjes tegendie wenste dat ik haar dochter was en me uitnodigde voor aanstaande zaterdag een gospeldienst. Ik had begrepen dat de kerk om 8 uur zou beginnen dus ik zat om 8 uur klaar bleek uitgrekend vandaag de dienst om 9 uur te beginnen. Nou ja ik vermaak me wel met het luisteren naar de repetitie van het koor, handen schudden van mensen. Ik moest op de 3 de rijnvan voor komen zitten en had dan ook perfect zicht. Om 9 uur begon de kerk en waren er nog amper 3 rijen vol na een half uur zat de kerk ineens wel helemaal vol. Kennen ze hier ook in het zegvelds kwartiertje soms ;-) het was niet zomaar een dienst maar er waren 15 stellen die zoveel jaar getrouwd waren en de liefde werd gevierd. De dienst zelf was bijzonder om mee te maken en werd zowel in het swahili als in het Engels gedaan. Na zo'n 4 uur kon ik na de bijzondere dienst weer mijn benen strekken.

Vanaf november is de kleine regentijd begonnen en ondertussen hebben we al aardig wat flinke regenbuitjes gehad.

Heb het idee dat ik nog zoveel meer kan vertellen maar dat komt dan de volgende blog..

Liefs vanuit Arusha. Haya!

This is Africa :)

Vanuit het geweldige Tanzania is het weer tijd om een nieuw verhaal op de blog te zetten om jullie ook te laten meegenieten. Ondertussen ben ik alweer 1 maand van huis, wat vliegt de tijd. Nog 2,5 week te gaan, gelukkig! :-)

Afgelopen vrijdag weer een leuke dag op het project gehad en reden voor een klein feestje. Een andere vrijwilliger heeft een klaslokaal opgeknapt en supe rmooi geschilderd met verschillende dieren. Echt super leuk, en s middags dan een feestelijke opening.
Eind van de middag gingen we naar een voetbalmiddag waar veel westerlingen komen en een BBQ zou zijn. Heel mooi plekje in de zon, uitzicht op de mount meru en gezellig mensen. Enorm gezelilg dus en gezellig gebabbeld met de afrikanen!
Ze zijn hier allemaal ontzettend dol op foto's dus deze ook voor de zoveelste keer laten showen ;-)

Massai dorp: wat ik ontzettend graag wilde is uitgekomen. We zijn met elkaar naar een massai dorp geweest. Wauw, weer een bijzondere ervaring. 2,5 uur rijden door een geweldig gebied om weg naar het massai dorpje. Een super goeie gids die onderweg veel vertelde over hoe massai mensen leven, hun gewoontes, over allerlei diersoorten etc. etc. Onderweg zouden we kans kunnen hebben om olifanten, giraffen, zebra's etc te spotten. En ja hoor: als eerste een zebra die ook nog eens precies de weg overstak en op de terugweg nog een giraffe + baby en dat van heel dicht bij. Gauw de rimboe ingelopen en mooie foto's kunnen maken..
Bij het massaidorpje aangekomen moesten we nog even wachten in de auto of het goed was dat we kwamen. Ik voelde me op dit moment echt een enorme toerist maar goed ;-) We waren welkom en kregen een rondleiding bij het dorpje, de huisjes, de school. Na de rondleiding kwamen we terug bij de auto en zaten alle inwoners klaar met hun verkoopwaar op een kleedje. Iedereen liep in massai kleding en volledig behangen met oorbellen. Helaas was het halve dorp niet thuis ivm een bruiloft verder op maar dat mocht de pret niet drukken. De oudste man van het dorp (90 jaar) was wel thuis en die dus nog even de hand geschut, deze beste man heeft maar liefst 13 vrouwen.. Heel normaal hier om meerdere vrouwen te hebben.

Zaterdag heerlijk gezwommen bij het Arusha hotel en daarna nog wat gedronken bij het mount Meru hotel. Prachtig uitzicht op de ontzettend mooie berg Meru. Ik kan er uren naar blijven kijken, zo mooi!
Het leuke was dat daar opnames werden gemaakt van een gospel choir. Leuk leuk, dus dat even van dicht bij wezen bekijken wat hun natuurlijk ook weer geweldig vonden. Wat kunnen die mensen goed zingen maar vooral swingen.
Ook hier wilde ze allemaal op de foto en van alles weten en voor as ik terug kom naar Tanzania een uitnodiging om hun kerk te bezoeken.
's avonds hadden we voor de zoveelste keer deze week geen stroom: this is Africa. Regelmatig zitten we dus zonder stroom of zonder water en genieten we met de kaarsjes aan :P

Het reizen met de dala dala (taxi busje) blijf ik echt enorm grappig vinden. Hutje mutje en aan elkaar geplakt zitten, knusser kan niet ;-) Afgelopen keer zat ik midden in de spits en hing ik uit de deur om toch nog mee te kunnen om voor het donker thuis te zijn. Bijna mn schoen verloren en al lachend met mijn hoofd tegen het dak kon ik gelukkig na 15 minuten weer zitten..

De mensen hier zo ontzettend belangstellend en elke dag ontmoet ik hier weer nieuwe mensen. Ze vergeten je ook niet, want de volgende keer dat je ze tegen komt roepen ze weer je naam en zijn we rafiki's (vrienden).

Lieve groetjes vanuit een warm Tanzania.

Ps. Ik krijg ik hier ZO ontzettend vaak de vraag of ik moslim ben! Dit omdat Marian hier een moslim naam is dus tegenwoordig stel ik mezelf voor en daar achter: nee, ik ben geen moslim :P

Project: Walk in Love

Aller eerst, zo leuk om alle reacties te lezen :) Super.
Terwijl het in Nederland super slecht weer is schrijf ik in het heerlijke warme zonnetje van Tanzania een blog met de belevenissen van afgelopen week.

Zo als beloofd zou ik jullie meer vertellen over het project: walk in Love. Het project waar ik elke dag heen ga is een gratis opvang zodat beide ouders kunnen werken. Ik sta helemaal achter dit iniatief en ben blij dat ik hieraan wat kan bijdragen en de kinderen net een tikkeltje extra aandacht kan geven.
Ik kan zelf weten hoelaat ik ongeveer naar het project ga en tot hoelang. Soms zijn we met veel vrijwilligers waardoor we proberen 's ochtends vroeg te gaan zodat er meer te doen is en we heerlijk kunnen knuffelen en spelen met de kinderen.
Geweldig, ze duiken allemaal op je af en soms lijk ik meer een klimpaal maar dat neem ik op de koop toe ;-)
De kinderen worden hier ontzettend zelfstandig gemaakt, ze kunnen al op jonge leeftijd lopen en ruimen na het eten al hun eigen bord etc op en dat terwijl ze soms 1 jaar zijn.
Na het eten is het de gewoonte om een kwartiertje te dansen en te zingen op de muziek. Heerlijk om die kinderen rond te zien hupsen en er ook echt van genieten. Hier zitten de heupen wel goed los :P
Pas heb ik de kinderen foto's laten zien van de familie, de koeien en Nederland. Zo geweldig leuk om te zien hoe leuk hun dat vinden. Ook hier vonden ze dat we allemaal op elkaar lijken, maar dat horen we niet voor het eerst.. :P
Na de middag wordt het rustig en gaan de meeste kinderen (behalve de jongste, die slapen 's ochtends) slapen of huiswerk maken.
Thirza (andere vrijwilliger) en ik gaan binnenkort beginnen om 's middags 3 kinderen wat les te geven. Ze kunnen allemaal wel tellen of het alfabet of de kleuren maar als je bewust vraagt welke kleur bijv de zon is hebben ze soms geen idee.
Leuk, extra uitdaging!

Wat soms wel lastig is, is om te merken dat ze de kinderen allemaal maar een beetje laten lopen. De vaste nanny's zitten graag en spelen niet onwijs veel met de kinderen.
Pas ook: toen ik aankwam op het project huilde een kindje ontzettend hard en lang. Na een tijdje vroeg ik wat er gebeurd was en zag ik een aardig groot schaafwondje op zijn arm. Niemand die iets deed alleen maar proberen te troosten (wat natuurlijk goed is). Samen met nog een andere vrijwilliger hebben we er naar gekeken en schoongemaakt + verbonden.

Vergeleken bij Oeganda zie ik echt ontzettend veel verschillen. In Kampala, Oeganda was het echt ontzettend druk en zag ik veel meer armoede. Hier in Tanzania lijkt alles wat verder gevorderd en zie ik minder armoede. (al is hier ook ontzettend veel armoede)
Langs de weg zie je ook alleen maar mensen, zitten en niets doen. Ongelofelijk!

Gisteren ben ik samen met nog een andere vrijwilliger naar de groente, fruit, rijst en zaden markt geweest. Zo leuk om dat te zien, alles is mooie manden + weer een paar mooie foto's rijker! :-)

Overal waar je komt wordt je aangesproken en willen ze de verschillen weten tussen Tanzania en Holland. Als je mensen meerdere malen ziet zeggen ze allemaal: he jou ken ik en vanochtend wisten een paar dala dala chauffeurs nog mijn naam, terwijl ik hun niet herkende ;-) Geniaal!

Zaterdag gaan we naar de watervallen van Moshi, zoveel zin in!

Haya!
Liefs, uit Tanzania.

1ste week in Tanzania

Hujambo, habari gani?

Ja ja, zo langzamerhand leer ik de basis woordjes Swahili ;-) Alweer een week ik Tanzania: wat vliegt de tijd!!

Afgelopen maandag heb ik een rondleiding gekregen door Arusha zodat ik de belangrijkste plekjes weet te vinden ook al wordt ik ook op sleeptouw genomen door een andere vrijwilliger :-) leuk!

Dinsdag zou ik beginnen op het project maar vanwege een holy day hadden we nog een dagje vrij. Met 2 'vrienden' locals zijn we naar matsi moshi geweest ( heet waterbron). 2,5 uur rijden met weer een stuk off road. Nadat ik dacht dat we er nooit meer zouden komen waren we er ineens. Een ontzettend mooi plekje waar we heerlijk konden zwemmen en konden genieten! :)

Pasa, 1 van de jongens, zag ons genieten en wilde ook wel zwemmen (alleen hij kan niet zwemmen zoals heeeel veel andere maar wilde het toch proberen. Met behulp van wat vrienden kwam hij in het water en heeft al die tijd op een tak in het water gezeten en met behulp van ons kwam hij weer uit het water :p . Een tijdje later zag ik een jongetje lang onder water gaan en heb hem gauw boven water gevist. Net hondjes die amper kunnen zwemmen.

Onderweg naar huis weer kunnen genieten van het mooie uitzicht: mount meru en de Kilimanjaro. Genieten is hier niet moeilijk..

Woensdag de eerste dag op het project. Om daar te komen ga ik met 2 soorten dala dala's mee. Geniaal, als sardientjes in een blik en ja er kunnen dr altijd meer bij. Elke keer als ik er in zit lach ik me slap maaaaar: knus is het wel ;-)

De 1ste dag op het project. De kinderen gingen een lied zingen, voelde me helemaal welkom. Schattig die kindjes, en fijn om ze net wat extra aandacht/ liefde te kunnen geven.

Oh en dan de volgende belevenis. Donderdagochtend om 6 uur werd ik wakker van geklop en geroep bij de poort. Na een half uur was ik toch wel benieuwd dus ik en de andere vrijwilliger gingen kijken. Staat daar 7 mensen + politie man die vroegen waar onze watchman was. De agent stond al klaar met zijn handboeien en wij eerst maar even onze coördinator gebeld want hier weet je het allemaal niet. Gelukkig deden we de poort niet open en gingen ze na een tijdje weg al zouden ze terug komen.

Ondertussen hadden wij gauw onze belangrijkste spullen gepakt want we wisten niet of we die nacht thuis zouden slapen. Later hoorde we dat onze bewaker 1 nachtje in de cel moest blijven en wij blijven een nachtje slapen (voor de zekerheid) bij onze coördinator totdat de rust was weder gekeerd. Die avond zelfs nog het 8 uur journaal gekeken ( totdat de stroom uitviel ;-) en s ochtends genoten van een boterham oer hollandse kaas.. hmmmm! Op zulke momenten mis je de Nederlandse producten.

Om het verhaal af te maken, na 1 nacht konden we weer terug: home weet home en een verhaal rijker..

Na weer een dag project hadden we afgesproken met de 2 jongens. Na 1,5 uur waren ze er. Tja Afrika tijd he, niets plannen hier maar leven bij de dag en per uur.

Van alles te weten gekomen over de massai en foto's laten zien van mijn familie en onze boerderij thuis. Geweldig vondt hij het..

Leuk om te zien die toegankelijkheid hier van de Afrikanen. Ze willen meteen een gesprekje en het liefst je nummer of vrienden op facebook.

Nog meer typische afrikaanse puntjes: stroom valt regelmatig uit, sommige mensen lopen op slippers gemaakt van auto banden en nog zoveel meer.

Vandaag heerlijk genoten van een ochtendje zwemmen bij het hotel en dat terwijl ik anders in Nederland op jv weekend was geweest.

Het weer is hier heerlijk, zo'n 30 graden. Elke ochtend geniet ik van mijn ontbijt buiten in het zonnetje en elke avond nog even afkoelen buiten. Moet er nog niet aandenken om thuis te komen in regen en wind maar zover is het nog niet ;-)

Ik zou graag foto's op de blog zetten maar helaas moet dat wachten totdat ik thuis ben..

Morgen is het plan om hier naar de kerk te gaan, ben benieuwd.

Lieve groetjes.

Oh ja ik zie best wel veel verschillen met Oeganda maar dat komt wel bij de volgende blog ;-)