Volop genieten! :-)

Hallo koukleumend Nederland,

Diverse berichten krijg ik binnen van sneeuw, schaatsende mensen en hoe koud het wel niet is ;-)
Voor mij nog 10 dagen hier in het mooie Suriname. Nog 10 hele dagen volop genieten en wel samen met Marjanne. Gisterenavond heb ik haar verwelkomt op het vliegveld, joehoe! Hoe leuk is dat :-) leuk om haar de mooie plekjes te laten zien en samen nog de binnenlanden in te gaan. Vanaf maandag zit het helemaal vol met leuke tripjes en af en toe zullen we 1 nacht terug zijn op de Jacobastraat om gelijk de volgende dag weer te vertrekken met een volgende tour.

Nu eerst weer de avonturen van afgelopen week:
Nadat ik maandag afscheid heb genomen van huize Margriet gingen we s middags rond een uur of 2 met Margriet en haar collega, die ook voor 1 week over is, dolfijnen spotten. Op naar Leonsberg om daar met een bootje voor ons 3 te gaan varen. Wat een heerlijk dag, zonnetje op mn bol, gezellige mensen. Dolfijn garantie hadden we op voorhand gekregen maar dat het zo ontzettend gaaf zou zijn had ik niet verwacht. Nog geen paar minuten in de boot of de dolfijnen zwommen al om ons heen. Niet ergens in de verte, nee, gewoon op 2 meter afstand. En niet 1 dolfijn, nee gelijk een stuk of 5. Wat een prachtige beesten, wauw. Af en toe wil ik wel een gilletje uitslaan van hoe mooi het wel niet is maar ik kan me inhouden. De bootsman bleef steeds in de buurt en voorop het dek had ik het mooiste zicht.. ontzettend lastig om foto's te maken maar ohhh het staat op mn netvliesje geprint. Prachtig!!!
Na écht ontzettend veel dolfijnen gezien te hebben vaarde we door langs de oever, naar de monding van de Surinamer rivier overgaande op de Commewijne rivier en zo hadden we kans om nog rode Ibusen te spotten, pelikanen en andere mooie grote vogels kwamen we onderweg tegen, vissers die hun vangst proberen te halen.. wat een heerlijkheid op een gewone maandagmiddag.
Onderweg naar Braamspunt nog een strand wandeling gemaakt en hadden we uitzicht Atlantische Oceaan.. bloedje heet op het strand dus dat werd geen urenlange wandeltocht.
Net voordat de zon onderging weer terug, taxi regelen was wat lastiger maar gelukkig konden we met wat mensen die ook op tour waren mee terug rijden..

Dinsdagochtend op naar de vlindertuin in Lelydorp, eerst een tijdje zelf mogen rondlopen in de vlindertuin. Super mooie vlinders van blauw, paars, oranje tot gele. Van klein tot groot.. na de vlindertuin konden we daar naar de kwekerij en konden we zien hoe de vlinders gekweekt worden. Mooi proces. Tevens worden er ook schildpadden gekweekt en bij de vraag of iemand een schildpadje vast wilde houden wilde ik best wel natuurlijk..
Schildpad van 6 maanden vast gehad, wat een schattig beestje.. schildpadden kunnen behoorlijk oud worden..
S middags gauw weer door naar TylTyl. Toen de kinderen vroeg hoe lang ik nog zou komen en ik zei dat het mijn laatste week zou zijn betrokken de gezichten van de kinderen wel maar gelukkig was het nog niet zover.

Woensdag naar de Mytylschool geweest waar Eva en Charlotte (2 meiden die ook bij TylTyl komen) hun stage lopen. Veel kinderen van TylTyl zitten hier op school. Mooie school met wel goede spullen.. bij de school hoort het revalidatie centrum. Verder zit er in de school een zwembad, een mooi binnenplein met diverse hulpmiddelen maar die nauwelijks gebruikt worden begrijp ik. Kennis gemaakt met de directrice, penningmeester en diverse docenten.. sommige dachten dat ik kwam om vrijwilligerswerk te doen want ook hier konden ze me wel goed gebruiken maar helaas is dit de laatste week vrijwilligerswerk en past het echt niet meer in het soms lekker gezellige drukke weken :-)
Enkele klassen zitten soms alleen als de juf er niet is of nog wat langer pauze houdt.. ik zou zo een lesje geven (op mijn manier) maar goed.
Ontzettend leuk om met Eva en Charlotte (beide stagiaire ergo therapie) even mee te lopen en hun therapieën te zijn..

S middags weer door naar TylTyl. Ondertussen weten de kinderen al dat we vaak naar buiten gaan en dit is dan ook favoriet. Nadat we gegeten en gebadderd hadden ging ik weer met enkele kinderen naar buiten om hen weer op de schommels te tillen, aan het klimrek te laten hangen, in de zandbak de grootste zandtaarten te laten maken en gewoon lekker onder het afdakje te zitten kijken.. "gewoon" dat ze "gewoon" mee kunnen doen.. Wat een plezier beleven ze eraan en anders ik wel..
S middags wel even een moeilijk momentje beseffend dat het bijna voorbij was de tijd bij TylTyl. Beseffend dat als ik en de andere meiden er straks niet meer zijn de kinderen écht weer een groot gedeelte van de tijd moeten rusten s middags, zelf moeten spelen, niet meer dagelijks s middags naar buiten kunnen etc..
Weinig beseffend dat wij/ik écht van meerwaarde zijn en de kids er echt van genoten hebben zal ik het toch weer los moeten laten..
Echt ze hebben een goed thuis en lieve tantes maar ze moeten zich wel zelf vermaken.
Super lief hadden Eva en Charlotte, toen ik buiten was met de kinderen en hun "therapieën " zouden gaan doen stiekem een mooie slinger gemaakt alvast als afscheid..
Mooie slinger: we ? Marian. Super schattig en de oogjes van de kinderen straalden.

S avonds gezellig met 2 dames naar een groot winkelcentrum geweest: even een gezellig avondje met elkaar, wat winkelen en als afsluiter een smoothie bij de enige echte MACdonalds vandaan.. hmm..
S nachts nog gauw even 30 vlinders maken van papier met een lolly erbij en voor alle kinderen een kleinigheidje erbij.

Donderdag was dan écht de laatste dag en de kinderen kwamen er zelf al mee dat dit écht de laatste dag is, tot hoelaat ik precies zou blijven en met knuffels en kusjes overladen nog lekker de hele middag gespeelt en geknutseld, voor lezen en helpen waar nodig..
Voor mezelf al steeds wat afscheid nemen want ohhh wat heb ik daar een gruwelijke hekel aan. Traantjes zitten vaak hoger naast de glimlach die ik op zet.
Na een bedankwoordje van de leiding en mooie woorden waren ze verbaasd te horen dat ik weer terug zou gaan naar NL over een paar dagen. Ze dachten werken dat ik hier woonde omdat ik me zo vrij beweerde, voelde als 1 van hen en ik zou altijd welkom zijn!!
Na wat dikke brasa's (knuffel) en afscheid van de kinderen was het tijd om te gaan. Terug naar huis was het even slikken, klein traantje wegpinken maar ook met een dankbaar gevoel dat ik me hier heb mogen inzetten sluit ik het project héél fijn af..

S avonds een kleine borrel georganiseerd voor de meiden en huisgenootjes die ook hier namens Activity international hier zijn. Even gezellig, verhalen uitwisselen. Leuk!

Vrijdag was het (weer) een nationale feestdag. Dit keer een hindoestaans feest: Pagwa. Nadat ik s ochtends even lekker bij het zwembad heb gehangen was het s middags tijd voor het feest. Gehouden in de Palmentuin en op het onafhankelijkheidsplein en Dress code wit togen we met elkaar die kant op.. met zelf een blauwe poeder op zak en lopend door de palmentuin wordt je van alle kanten belaagd en bestrooid met poeder en gekleurde olie. Geniaal en prachtig feest, mooi weer en blije mensen, muziek en zonnetje erbij maakte het tot een top dag! Groen met rood gekleurd gezicht, wat eens een wit hempje was, was eind van de dag tot regenboog gekleurd, haren paars maar absoluut leuk om mee te maken..
S avonds gezellig met Eva, Charlotte, Dianne en Brigrit een hapje gegeten aan de waterkant en taxi charteren die ons met al die poeder naar huis wilde brengen..

Zaterdag was er door wat jongens hier van het huis een gezellige dag georganiseerd. Ik hoefde niets te doen, hihi, alleen maar klaar te staan om 10 uur..nou dat moest me nog wel lukken. Onderweg hier en daar nog wat boodschapjes moeten doen maar daarna konden we, met veel muziek, naar Carolinakreek.
Mooi plekje, gezellig gezelschap en prachtig weertje genieten. Heerlijk om me te bewegen onder de surinamers en met 3van hen de dag op stap te zijn..
S ochtends vroeg hadden ze al gekookt, hangmatje werd op gehangen: op en top geregeld zo.. :-)
Tevens ideaal omdat het vlak bij het vliegveld lag en we Marjanne konden oppikken. Vliegtuig was al geland maar tevens duurt het vrij lang voordat je werkelijk je koffer hebt en door de douane heen bent. Maar na een uurtje hinken van been naar been maar wel met gezelschap van 1 van de jongens kwam Marjanne.. jeeeeeh. Super Leuk!

Heel leuk om héérlijk bij te beppen en de komende dagen héél veel van de binnenlanden te gaan zien..

Nog 10 dagen volop genieten!

Ps. Ik heb hier al een baan aangeboden gekregen als receptioniste dus wie weet ;-)

Goede zondag mensen :-)

Lieve groetjes

Droom niet over je leven, maar leef je droom!

Hangend vanuit mijn hangmatje deze blog schrijvend, geen straf kan ik je zeggen ;-)

Wetend dat jullie in de vries kou zitten en ik hier, is het ruim 35 graden verschil, komt deze spreuk omhoog:

Droom niet over je leven, maar leef je droom!

Nou dat zit wel goed :-) de laatste 2 weken zijn (helaas) weer ingegaan en aanstaande zaterdag komt Marjanne al. Super, super Leuk en ik zie er ook écht naar uit maar ook dubbel omdat mijn eigen tijd dan om is en de tijd gaat al zo hard. Stiekem zou ik best wat langer willen blijven maar alles wat ik wil doen prop ik gauw nog even in de komende dagen ;-)

Soms heb ik het gevoel alsof ik al lichtelijk de boel aan het los laten ben hier als soort afscheid maar anderzijds heb ik gewoon nog 2 weken.

Na het typen van mn vorige blog wilde ik net geen slapen maar daar dachten de buren op de weg hier achter anders over, héél de avond al genoten van muziek (er zijn hier héél véél huisfeestjes) en middernacht kwam er me toch een prachtig vuurwerk naar boven.. wauw! Hangend uit mn raam heb ik met grote ogen zitten kijken. Nou zulk vuurwerk zien wij in Zegveld niet hoor met oud en nieuw, hihi.

Buren waren onvermoeibaar en na een uurtje vuurwerk afknallen kon ik ook eindelijk slapen.

Zaterdag was het tijd om (verre) familie (neef van mn vader) op te zoeken hier in suriname. Super leuk om hen na contact nu écht te ontmoeten. Taxi was via via gauw geregeld aangezien het beste een stukje uit de stad was. Voor mij weer een mogelijkheid om weer een extra stukje van het land te zien, Leuk!

Aangekomen had ik de tijd om eerst kennis te maken met de 3 kinderen van 13,16, 17 jaar.. gezellig gebabbeld en kennis gemaakt. Op mijn vraag wat ze ervan vonden dat ik kwam antwoorden de jongste: leuk en een beetje excited ;-) Na een tijdje kwam hun moeder (Surinaamse) ook thuis en ook daarmee gezellig gebabbeld. Na een tijdje de buurt verkend, prachtig plekje op een dijkje met de commewijne rivier (waar de familie overigens ook aan woont), door Alkmaar heen gereden, geweest op het plekje waar de urn staat van de vorig jaar overleden man en vader van hen en daar even bij stil gestaan, gegeten en naar een mooie tuin wezen kijken. Eigenlijk een hele gewone dag maar leuk om met hen een dag mee te gaan en zo kennis te maken met elkaar.

S avonds net thuis kwam Angela aan vanuit Nederland ook via Activity international. Reuze gezellig en nu zijn we met zn 3tjes in onze SunSmile villa :-)

even wat over en weer gebabbeld en toen maar weer door naar de stad want jaja, er was weer een feestdag ;-) samen met Margriet Paramaribo bij avond/nacht verkennen was ook nog nieuw voor ons.

Het was de avond/dag van de vrijheid en revolutie (soort 5 mei bij ons ;-) en daar wilde wij natuurlijk ook wel even wat van opsnuiven en meekrijgen. Van diverse bronnen kregen we door dat het om 21.00 uur zou beginnen maar zo gaat het niet hier. Nederlanders hebben de klok, Surinamers de tijd :-) :-) en daar wen je aan. Daarom eerst maar gezellig drankje gedaan en laat nou zijn dat het net een avondje live muziek is.. nou wie vaker met mij op reis is geweest die weten dat ik daar dol op ben. Leuk Peruaans mannetje die met gitaar, fluit en zang leuke liedjes en ohhh dat vraagt gewoon om héél vrolijk van te worden.

Na een privé rondleiding langs de waterkant door een vriendelijke meneer, een ander Surinaams bandje, mooi uitzicht langs de waterkant liepen we terug naar DE plek waar het feest zou plaats vinden. Langzaam maar zeker arriveerde er belangrijke genodigde mensen en werden wij getrakteerd op leuke muziek en zaten we daar op onze stoeltjes te wachten op wat komen gaat. Desie Bouterse kwam als laatste en het gebeuren kon beginnen. Iets naar voren gegaan om de boel goed te kunnen aanschouwen. Met live uitzending op de Surinaamse tv, drones vliegend over ons heen werden de kransen gelegd, het vrijheidsvuur ontstoken en kregen diverse Godsdiensten de kans een wens en gebed uit te spreken over het land Suriname. Weer een belevenis later en in de late uurtjes weer huiswaarts.

Na enkele uurtjes slaap weer vroeg met Margriet en Dianne in de stad om naar de vogeltjes te kijken. Dé hobby hier voor veel mensen, héél veel surinamers hebben ook een vogelkooitje thuis. Elke zondag héél vroeg komen ze bij elkaar om de vogels te trainen, wedstrijden te doen etc. Aangekomen stonden diverse vogelkooitje al klaar en kregen wij wat uitleg over de spelregels. Vogel die het meeste fluit is de clou. Na nog een tijdje struinen langs de waterkant, drankje tussen wat dronken surinamers die heel graag een praatje wilde met ons en ondertussen een 1 liter fles Parbo bier op drinken hadden we het gauw genoeg gezien.

Ik gauw huiswaarts om mee te gaan met wat jongens van het huis naar hun kerk. Huisbaas van dit appartement is de dominee. Bijzonder want deze dominee heeft hart voor de zaak, heeft deze kerk zelf opgezet, betrekt minder bedeelden en evangeliseert: mooie visie.

Bij binnenkomst veel kinderogen op me gericht en die blijven ook de hele dienst om kijken ;-)

Zomaar wat grappige dingen tijdens de dienst: voorganger komt een half uur na aankomst aan met vrouw en kinderen en begint gelijk met zn preek, tijdens de mededelingen wordt de agenda er even bijgehaald om te checken wat er allemaal op te planning staat en ook hier wordt ik weer met applaus ontvangen. Voor hen was het een eer dat ik er was in deze Surinaamse kerk en voor mij speciaal werd de dienst in het half Surinaams, half Nederlands gedaan wat goed te volgen was.

Jammere was dat de jongen met wie ik was zou spelen met zijn band maar helaas, hij had een onvoldoende gehaald op school dus hij mocht niet spelen.. Super sneu en jammer voor mij maar de zangeres heeft het goed gemaakt. Wat een stem :-)

Vandaag afscheid genomen op het project van huize Margriet, afscheid genomen en bedankt met lekkers en kaartje met boodschap en wens voor het huis.. op naar nog enkele dagen bij huize TylTyl en vandaag een dolfijnentour. Hopelijk gaan we ze spotten :-)

Sterkte in de kou daar of schaatsplezier mocht dat al mogelijk zijn :-)

Vrijheid blijheid

Lieve volgers,

Allereerst ontzettend leuk om jullie reacties te lezen, ik vindt het ontzettend leuk, lief en waardeer jullie mailtjes, berichtjes via Facebook of appjes zeker!
Dat maakt het voor mij leuk om lekker door te bloggen, wat ik erg leuk vindt om te doen :-)

Vandaag zat ik op de fiets, terugkomend van het project en dacht ik bij mezelf: wat heb ik het super goed en voelde ik me eigenlijk ontzettend gelukkig!! Altijd al wel maar dit was even zo'n bewust momentje.. toch maar even "alleen" in zo'n stad als Paramaribo, zomaar wat lieve mensen hier die ik tot nu toe ontmoet heb van Nederlanders, Belgen en enkele Surinamers en de mensen op beide projecten die het tot een geweldige tijd maken hier.. en daarbij komt het zonnetje van vandaag (soms écht veel regen gehad) die héérlijk schijnt (zo'n 30 graden) en dat is zó fijn!! Ik zal niet te jaloersmakende dingen typen maar dat maakt mij blij :-)

De spreuk die mijn lieftallige collega als reactie gaf op mn blog is dan ook helemaal waar:

"Travel is the only thing you buy, that makes you richer"

En nu tijd om jullie weer even mee te nemen in mn leventje hier..
Even denken waar waren we ;-)

Afgelopen maandag was het weer tijd voor huize Margriet, ik mocht weer op unit Roze meelopen. Leuk, nu 1x eerder daar gestaan en meegekeken, werd me toegestaan om een cliënt zelf te helpen. Even weer écht zuster zijn, joepie! :-)
De meneer vertrouwde me toe dat hij het fijn vond dat ik alle tijd voor hem nam voor de verzorging en dat dat helaas bij de zusters niet vaak het geval is wegens drukte. Echt de tijd en aandacht voor hem. Kleine moeite, groot gebaar zullen we maar zeggen.
Na wat gekletst te hebben kwam DE happening van de dag.. een nieuwe rolstoelbus (proefrit) kwam voorrijden en de cliënt werd daarmee naar de dialyse gebracht. Wel, alle telefoons kwamen uit de zakken, zusters uit alle hoeken om te kijken en met een grote glimlach mocht de cliënt mee.
Dit is niet zomaar iets, zo'n luxe rolstoel bus. Voor onze begrippen écht normaal maar hier doen ze het al een tijdje met wat planken en een normale bus waarin de rolstoel vervoerd wordt. Om over het gevaar en de belasting voor cliënt en personeel maar niet te spreken.
Omdat ik mee mocht naar de dialyse mocht ik ook mee in de nieuwe bus maar oh wat hadden enkele graag willen ruilen..
Helaas aangekomen bij het dialyse centrum moest er een afspraak gemaakt worden dus mocht ik woensdag langs komen.. prima! We zijn er toch nog even ;-)

Thuis nog even voor de huishoudster van het appartement waarin we wonen een slinger gemaakt.. met de cijfers van 1 t/m 10.. haar zoontje zit op de basisschool en de ouders werd gevraagd om thuis te oefenen. Omdat ik het zo'n goed idee vindt en het juist wil stimuleren deed ik haar dit voorstel. Super simpel maar wat werd het enthousiast ontvangen. Dat is snel mensen blij maken ;-)
Tijdens de trip naar Bigi Pan zaten er pabo studenten in de bus maar ook zij merken dat het verschil qua niveau met NL écht verschillend is.. de manier waarop we allemaal ontvangen worden is even wennen maar hoor van verschillende kanten dat je na 3 weken je thuis en welkom voelt..misschien lastig te omschrijven maar dat heb ik zelf ook echt ervaren en hoor het ook terug van de andere stagiaires en mensen die ik ontmoet heb..

Dinsdag super gezellig samen met Margriet naar de centrale markt geweest hier in de stad. Gezellig en leuk om samen te struinen over de markt, tussen de groente, fruit, vis, kleding, vogels en wat ze ook maar verkopen. Net wat andere markt dan thuis maar héérlijk om te zien als die kleuren, geuren en sfeer.
Met een hangmat in de pocket, glas cola en gezelligheid met Margriet later nog even wat tripjes regelen en onderhandelen als tourleader voor de trips in de laatste week is het een geslaagde ochtend.
Soms bekruipt me gewoon het gevoel van ohhh ik wil nog zoveel doen en ik ben hier nog (maar) 3 weken.. haha, maar goed dat is mn karakter denk ik..

S middags weer tijd voor TylTyl, tijd genomen om met de oudere meiden armbandjes te maken. Lekker creatief maar leuk om zo ook met hen bezig te zijn. S middags tijd om buiten te spelen.. daarbij een reuze vlinder en een En daarbij een nog grotere kikker gezien, wat een joekel van een kikker. Ik stond er ook nog eens bijna op, haha..
Voor de kinderen héél fijn om buiten te kunnen en mogen te spelen: ik "sleep" ze allemaal op de glijbaan, schommel, de zandbak of aan het klimrek. "Gewoon" om hen het idee te geven dat het mogelijk is, om écht even kind te zijn, te spelen en plezier te hebben.
Die grote glimlach op hen gezicht: ohh, daar doen we het voor!
Een vermoeide rug voor mij maar ondanks de beperkingen van hen en even uit de rolstoel kunnen overkomt hen zelden denk ik.

Woensdag meegeweest naar de dialyse. Ditmaal was ik van harte welkom en werd ik opgewacht om een rondleiding te krijgen. Dialyse centrum is onderdeel van het diakonessen ziekenhuis hier. Écht een mooie ruimte en continu mensen die komen dialyseren. Hard werkende mensen gezien hier en mooi apparatuur. Omdat ik op een cliënt moest wachten van huize Margriet om mee te kijken kon ik mooi de boel observeren achter de balie.. Leuk om mee gemaakt te hebben..
Daarna weer door naar TylTyl, en maar knuffelen, knutselen, spelletjes en buiten spelen.. onvermoeibaar gaan we door ;-)

Donderdag een lekkere vrije dag omdat ik vrijdag 2 projecten doe dus die moeten we natuurlijk nuttig besteden :-) beetje last minute een tour boeken gingen niet meer dus dan zelf maar als gids spelen. Op naar White Beach in Domburg met als chauffeur iemand van hier het huis die wel wilde rijden.. was nog reuze gezellig ook, lekker gebabbeld over van alles en nog wat... rijdend over de highway (gewoon 2 stroken) vol kuilen en hobbels maar goed.. Kan toch mooi zeggen dat ik over de highway heb gereden :)
Aangekomen bij white beache, gelegen aan de Suriname rivier, héérlijk en mooi plekje. White beach is een aangelegd strand maar prima plek om mn "vrije" dag te besteden. Boek van Hendrik Groen voor mn neus, muziekje, uitzicht van een pracht plek, gezelschap en het zonnetje.. mij hoor je absoluut niet klagen!

Vandaag (vrijdag) eerst gezellig samen met Margriet op stap geweest,op naar stichting Wiesje. Opgezet door Gerda havertong (van sesamstraat ;-) even een bliksem bezoek gebracht aan het huis waar plaats is voor 8 dementerende bejaarden. Maar wat een ontzettend mooi en goede plek voor de ouderen.. waar ze écht oprechte, goede en professionele zorg krijgen..

Margriet wilde hier wel wonen dus heb spontaan al aangeboden haar te komen bezoeken! ;-)

Op het fietsje weer door, even wachtend op een kruispunt maar ook dat is een belevenis. De mensen of eigenlijk wel gezegd de mannen roepen je al snel na, klakken wat met hun tong, roepen: popje, schatje of wat dan ook. 10 minuutjes op zo'n kruispunt is ergens ook wel lachwekkend als je hen bekijkt.. sowieso is het verkeer fasinerend maar de mensen draaien zich rond op de scooter, hangen half uit het raam om te zwaaien of staren gewoon naar je.. lang niet allemaal hoor (wees niet bang ;) maar toch..

S middags door naar TylTyl waar de kinderen elke laatste vrijdag van de maand een weekend opgehaald worden om naar huis te gaan. Kinderen allemaal nette kleding, schoenen aan en sommige hebben er héél veel zin in,andere minder.. Leuk om enkele ouders even te zien, andere worden door taxi's opgehaald..

En nu net vanavond naar huize Margriet waar een leuke avond is georganiseerd voor de cliënten.. of ik mee wilde helpen (daarom was ik gisteren vrij want stel datje teveel zou werken, hihi) nou goed zo geschiede en was mijn taak bar vrouw spelen.. in het assortiment was er gemberbier of orchade sap (van amandelen)...
Op het programma stond er een Javaanse muziekgroep. Erg leuk om mee te maken.
Het motto of advies voor de ouderen: hoe meer je danst, hoe meer je kunt bewegen

Met een fles orchade sap en een stuk taart in mn tas en ook nog eens thuis gebracht door de meneer van de vervoersdienst was ook deze leuke avond ten einde..
De meneer van de vervoersdienst heeft écht hart voor de zaak, héél vriendelijk. Werkt nog steeds, 74 jaar terwijl hij van zijn 60e al met pensioen mag.. zelfde met zuster Sedoc (soort hoofdzuster) die gaat ook nog eventjes door.. mensen die (wel) willen. Het bestaat écht hier..

Zomaar wat belevenissen van mijn kant ;-)

Hopelijk zijn de blogs een beetje te volgen, hebben jullie een beeld van het leventje hier..

Lieve groetjes uit het warme Paramaribo

Op tour

Fawaka? (Hoe gaat het?)

Ruim 2,5 week alweer hier en wat vliegt de tijd.. elke dag wordt het leuker en leuker. “Gewoon” omdat ik me steeds meer thuis voel, mensen leer kennen en rond cross door de stad alsof ik in Woerden fiets. Ondanks het vreselijke verkeer hier in de stad maar daar zal ik mee moeten dealen.

Even terug naar de belevenissen van afgelopen week en de eerste avonturen in de binnenlanden van Suriname. Want… je kunt pas zeggen dat je écht in Suriname bent geweest als je de binnenlanden hebt gezien..
Zo gezegd, zo gedaan. Mijn 2e weekend ben ik een dag wezen kajakken op de Coropina kreek. Tijdens het verzamelen kwamen meerdere tours samen en was het al snel volop gesprekken met iedereen, ervaringen uitwisselen en ohhh maar daar moet je ook echt heen gaan. (Lijstje wordt met de dag langer ;)
Samen met een gids en nog 2 andere meiden reden we door naar de kreek, nadat we ons lunch pakketje bij de lokale mensen in Lelydorp hadden opgehaald.
Onderweg info over de Marondorpen en Indianendorpen die we passeerden.
De uren vertoeven in de Kajak was totaal geen straf (ondanks het stil zitten wat ik niet zo goed kon). Wat een ongelofelijke rust, wat een super mooi gebied en héérlijk en gezellig om met elkaar op het water te zijn.
Zo gingen we door hoog gras in het water kajakken (een paar meter maar loodzwaar) tussen de honderden libelle’s door, kraaien (hier heten ze tante Annie, hahaha) en was het gewoon zó enorm stil. Toppunt van genieten!
De gids vertelde honderd uit, dus was het amper stil, en reuze gezellig.
Terug aan land en in de auto kwamen de buien met bakken uit de hemel en zaten wij met rode knietjes en neuzen in de auto terug naar huis.

Ideaal zo'n super gids die heel veel weet en die altijd bereid is te helpen en nog steeds veel handige tips doorsluist :)

Zondags gezellig samen met Margriet, Nederlandse vrouw, naar de kerk geweest. Plan was eerst om naar de vogeltjesshow te gaan maar ivm de vreselijke harde regen dit plan maar weer een week opgeschoven. Afgelopen weken erg veel regen helaas maar tussendoor gewoon altijd lekker zonnetje. Ook hier in de kerk werden we hartelijk welkom geheten en hebben we nog héérlijk even op de pier (niet vergelijkbaar met die van Scheveningen ;) gezeten en ook daar weer uren gebabbeld met Nederlanders. Bij Magriet thuis nog even afkoelen en weer door naar mn eigen huis.

Dinsdag op het project bij TylTyl (gehandicapten kids) kennis gemaakt met 3 logopedisten en 2 ergo therapeuten. Leuke meiden.
Samen met de kinderen verstoppertje spelen is echt héél leuk. Weer even indenken: heel wat kinderen in rolstoelen die allemaal lekker mee willen doen, en die zich verstoppen achter een paal, midden in de slaapkamer of waar dan ook en ik maar doen of ik ze écht niet zag. Hilariteit alom maar voor hen is dit al zo leuk, de tantes zijn hier écht schatten van vrouwen maar met hen mee spelen is er niet bij dus ben ik de aangewezen persoon die zich verstopt in de kast, tussen de knuffels en onder de bedden en stof wolken ?
Bij sommige kinderen waarvan je het niet zou verwachten of die nauwelijks kunnen communiceren (of alleen met ogen en iets mompelen), niet zelfstandig kunnen mobiliseren met hun rolstoel worden geholpen door de andere kinderen en zó heeft iedereen de dikste lol.
Na verstoppertje volgen er nog tikkertje, een maf spel met de heks en zó staat de hele boel op stelten totdat het tijd is om de kinderen te baden. Ook hier is het allemaal belastend voor je rug maar toch doen we het gewoon en daarna is het even tijd voor tv en eten. Zo vallen ze op de bank 1 voor 1 in slaap tegen mij aan en kon ik niet meer van de bank af zonder hen wakker te maken om naar huis te kunnen gaan.
Afgelopen vrijdag was het een Nationale vrije dag ivm Chinees nieuwjaar en dat moest gevierd worden. Zelf ging ik wel naar het project om de valentijnsknutsel nog te doen, heerlijke dag aangezien het rustig is op de weg en de kinderen vrij waren van school dus ik kon er vroeg heen. Op het project was het een echte feest dag. Ik had voor hen wat lekkers mee, werd er uitgebreid gekookt (normaal rijst met iets en nu patat , kip, macaroni en spaghetti en sap ipv water) 1 groot feest. Zelfs mochten de kinderen mee naar buiten spelen met de hobbels en in het zand en de hartjes knutsel met als resultaat een mooie slinger was het een TOP dag voor hen en voor ons.
Weggaan mocht ik eigenlijk niet van de kinderen wat de dag kon hen niet lang genoeg duren maar met huisgenootje stond op de planning: het vieren van het Chinese nieuwjaar. S nachts al veel vuurwerk gehoord maar nu kon het feest beginnen. Eerst diverse openingsdansen, toespraak van Desie Bouterse himself en op het einde getrakteerd op geweldig mooi vuurwerk. Met onze neus er boven op maar flinke duizendklappers waren het wel. Leuk om eens mee gemaakt te hebben zo tussen de Chinezen.
Donderdag bij Margriet stond ik weer op een nieuwe unit. Al snel kreeg ik ook weer wat thuiszorg cliënten toebedeeld dus die bezoek ik op de dagen dat ik er ben trouw. Blijf ik een beetje in het ritme ;) diverse mensen kunnen helpen en die zusters weer versteld van staan hoe snel dat (kan) gaan/gaat.
Nadat de mensen ruim voor 9.00 uur al buiten voor de deur zitten (te koekeloeren) heb ik mooi de tijd voor een gezellig praatje, aandacht voor de mensen en daarna is het tijd voor de Soos. Koffie met koekje en een uurtje zingen en de bewoners zijn blij.
Wordt ik na een tijdje bij een mw geroepen want mw had een vraag. Bij een vereniging zoeken ze voor voor een bepaalde dag nog een buitenlands persoon en natuurlijk, je raadt het nooit, of ik dat wilde. .. de uitgelezen persoon, ehmmmm ;-) wat het in houdt wist mw niet maar ben nog niet gebeld voor extra info.
S middags liep ik mee met een andere zuster maar alles wilde ze uit leggen, ik kreeg er een beetje kriebels van maar na nogmaals eens vriendelijk verteld te hebben dat ik in diploma al had draaide het gesprek om en konden we lekker babbelen en was ze helemaal dol gelukkig dat ik haar tips kon geven, kon vertellen over de zorg van Nederland en helemaal gelukkig was ze toen ik zei dat ze als enige het bed op werk hoogte zetten. Wat was ze gelukkig met het compliment, wat jaaaaa zij had de opleiding gehad. Na zo'n 10x bevestigen dat ik het écht nog niet bij andere had gezien kwam het: ik heb fijn met je gewerkt.

Afgelopen weekend was het tijd voor een tripje naar Bigi Pan (betekend groot meer), in Nickerie. Samen met huisgenootje, Margriet en nog een busje vol stagiaires en Nederlandse toeristen begon de tocht van ruim 5 uur. Onderweg gestopt in Groningen en Wageningen en zó door naar Stephanie lodge. Nog niet uit de bus gestapt of de muskieten kolonie ontving ons juichend. Gauw lange broek, sokken aan en smeren maar met deet, héél véél deet. Van bootje de Nickerie rivier over en op naar het volgende bootje . Onze boot hoefde we gelukkig niet of land en door het modder te slepen en dus konden we snel weer het water op.
Daarna 1 uur lang varen om bij de lodge te komen met onderweg ijsvogels, apen, reigers en ga zo maar door.
Grappige was dat met deze trip ook een echtpaar mee was, gevlogen op 1 februari en ook op rij 28 zaten. En toen herkende ik ze pas, ze zaten inderdaad op dezelfde rij, andere gangpad.
Aankomst bij de lodge was helemaal fantastisch! Wauw, wauw, wauw!
1 groot meer met daarop 5 diverse huisjes en lodges op het water.. prachtig en daar wachten 2 meiden die ik ken van huize TylTyl ons al op. Wát een plek, wát een uitzicht en héérlijk vertoeven in de hangmat, op een ligbed. Veel tijd hadden we niet om te rusten want van boottocht naar boottocht om beesten te spotten gingen we. Als opperhoofd camera werd ik geplaatst voorin de boot en konden we op zoek naar flamingo's, rode Ibis. S nachts naar de kaaimannen en de slangen (ik weer lekker voor in het bootje;) en S ochtends om 6.00 uur weer voor de zonsopkomst en de vogels en om 9.00 uur weer voor een grote vaart naar het modderbad en door een mooi meer met daarin allemaal onder water gelopen boomstammen, heel mooi.
Maar goed, op naar het modderbad. Samen met Dianne doken we de modder in om ons helemaal onder te smeren en ons door de modder heen te worstelen. In een ander meer ons weer afspoelen maar daar waren spring visjes. Nou dat heb ik geweten ook want die springen écht uit het water en zelfs tegen mn hoofd aan.
Onze gids van 12 jaar (1 van de 3 zonen van Stephanie, waren allemaal met ons mee) stuurt ons vakkundig door het 60 cm diepe water heen en springt het snelst door de modder heen: gewoon doen als een schildpad ? juist ja ;-)
Na de modder ervaring nog even wat kajakken snel en luieren in een hangmat en zout water douche en helaas moesten we alweer beginnen aan de terug reis. Wat een prachtig plek en avontuur.
Roodgekleurd en met nieuwe ervaringen konden we weer huiswaarts.

“travel the world, fill your suitcase with treasures,
They all have a story that becomes a memory for life!! “

Project Margriet

Project huize Margriet,

Ondanks dat ik het nog niet van plan was toch maar even een nieuwe blog, dit maal over huize Margriet en de indrukken die ik daar opgedaan heb.
Mogelijk wat ( meer) gericht voor de zusters onder ons maar toch ;-)

Nou komt ie dan…
Gisteren was dan de 1e dag op het project, vroeg dag was het wel maar vooruit. In Nederland ben ik niet zo’n ochtendmens maar hier sta ik zo ongeveer met de zon op ;-) (6.00 uur meestal)

Terwijl ik aankwam op de fiets kwam het gezang van de zusters al op me af, mooie start vindt de dag en het klonk nog goed ook! (Collega’s misschien moeten wij dat maar ook in stellen ;-) ?! ) geen idee bij wie ik me moest melden dus ik wrong me door de witte pakjes en zusters heen en kwam ik bij de hoofd zuster aan. Na een korte kennismaking kreeg ik een zuster aangewezen met wie ik mee op stap mocht. Voordat wij aan de slag konden kregen de stagiaires eerst een uitbrander van de hoofdzuster aangezien ze zich niet aan haar hadden voorgesteld en ze dan ook geen namen wist en ze ook niet konden indelen. Al die meisjes lachen maar zagen toen dat het meenus was en gingen ze allemaal heel netjes hun naam opzeggen, netjes met stapje naar voren en handen op de rug. Nadat ook zij aan de slag gingen konden wij ook naar de cliënten toe.
K vroeg mezelf af of alle cliënten dat wel oké vonden als ik ineens voor hun sta maar daar wordt niet naar gevraagd.
Even korte toelichting: op het terrein wonen ongeveer 165 ouderen. Zo zijn er diverse zelfstandige woningen, 2 onder 1 kap woningen bestond voor echtparen, thuiszorg team en 24uurs zorg.
Echt wel mooi, mooie opzet en goede locatie en terrein. Voelt als een veilige omgeving voor de ouderen.
Samen met mn collega voor die dag enkele mensen verzorgd en geholpen en ook hier viel ik soms van de ene verbazing na het andere.
De eerste cliënt die we gingen helpen was al verzorgd door de nachtdienst, daar aangekomen helpen 2 zusters mw met verschonen, draaien haar meteen op de zij en beginnen met de handeling. Na 5 minuten voor mijn gevoel, waarna mw wat mompelde, kwam er een goedemorgen mw vanaf. Mw eenmaal in de stoel gezet (zonder tillift) gingen de zusters verder. Ik ben maar even bij mw gebleven om haar ietsje fatsoenlijker in de stoel te zetten, kleding netjes en de haren kammen + helpen met eten.
Op naar de volgende cliënten, zo kwamen we aan bij een hele zieke mw. Nog maar 2 weken geleden binnen gebracht, behoorlijk ziek en een neus sonde. Mw zag er behoorlijk ziek uit, weinig urine productie en een behoorlijk geïmproviseerde touwtje om de sonde op zn plek te houden wat écht niet meer zo schoon was. Vragend wat mw had wordt er even nagedacht: gewoon ouderdom was het antwoord.
Geloof er niets van, later bleek mw een CVA gehad te hebben.
Mw gewassen en de andere hoofdzuster is de enigste die bevoegd en bekwaam is om katheters te zetten, sonde te verwisselen, alle medicatie te delen en alle collega’s aan t sturen wat een flinke kluif is.. diep respect voor de hoofdzusters hier. Heb er 2 gesproken die écht welwillend zijn, de kennis bezitten, zich inzetten en ga zo maar door.
Wat mij hier ook weer opviel en verbaasd zijn zomaar wat dingetjes:
-Hier kennen ze wel wisselligging maar wordt niet frequent uitgevoerd. Kennen we amper aan AD (anit decubitus) matras en kussens en al helemaal geen Vegro die we kunnen bellen. Enkele wonden gezien die met onsteriele gaasjes verzorgd wordt, betadine en baasje erop. Plakt vast tot en met maar er is niets anders. Er is gewoon geen wond materiaal en als het er wel zou zijn is het vele malen te duur!!
-Handschoenen zijn er beperkt, handschoenen worden bij alle cliënten gebruikt.
-Zoveel spullen die hier niet zijn maar die ze wel heel hard kunnen gebruiken zoals wond materiaal, neus pleisters voor de sonde, rolstoel taxi, glijzeil en zo kan ik nog wel even doorgaan.
-Weinig kennis, er is 1 of soms 2 verpleegkundige aanwezig die alle handelingen mogen doen en de andere zusters doen de zorg. Sommige doen écht hun best en zijn lief voor de mensen of maken een praatje, anderen sloffen door de gang heen en zetten het liefst geen stap te veel.
Ohhhhh wat wil ik ze graag laten zien wat werken is, wat efficiënt werken en met hart voor de mensen.. het is zo’n mooi vak!!!

Na de zorg wat leuke gesprekjes met enkele cliënten en hele levensverhalen later kwamen er enkele stagiaires voorbij. Ja mw is dement hoor! Nou en, dat betekent toch niet dat je er niet mee kan praten?! Enkele mensen vertrouwde toe écht wel eenzaam te zijn, worden in de rolstoel op de gang buiten gezet en zitten daar zodat ochtend. Op enkele dagen is er soos of een activiteit.
En toen werd ik op het matje geroepen bij de directrice. Wat een leuke vrouw, met hart voor de zaak. Wat een heerlijk en goed gesprek en lekker volop kunnen babbelen over van alles en nog wat. Zelf heeft ze 35 jaar gewoond in NL dus ze kon heel goed verplaatsen hoe de zorg in NL is, hoe de zorg hier is en we dachten over veel dingen hetzelfde maar wat zet zij zich in maar merkt oom de tegengas van sommige zusters. Toch soort fijn om mijn eigen gedachtes bevestigd te krijgen van hoe de mensen hier zijn en te accepteren dat het is zoals het is en iedereen zn best probeert te doen.
Zij heeft doelen die ze wil nastreven en was blij dat ze haar hart kon luchten..
Zo vertelde de directrice dat de nachtdienst vaak slaapt s nachts, om 4.00 uur s ochtends de ronde doet en “gauw" wat cliënten wassen en verschonen zodat er niemand achter komt, er geen rolstoel taxi is maar een busje waar de mensen met 2 planken (met behoorlijk risico) de bus in worden gereden (hier zijn amper arbo artsen en arbo technische spullen) , de medicijnen uitzetten regelmatig fout gaat (of ik me daarin wil verdiepen en evt wil verbeteren, leuk leuk!!) En zo maar door.

Wat zou ik graag iets willen doen om de kennis te verbeteren en kwaliteit van zorg te bevorderen. Maar goed, de tijd zal het leren de komende weken..
Mogelijk is het mogelijk als dat ik met een vrouw mee mag naar de niet dialyse, niemand staat te springen om mee te gaan, nou ik wil wel hoor ;-)

S middags , op aanraden van iemand, naar een stichting Una Pikini gegaan, een fantastische stichting die mensen met een handicap een werkplek aanbieden. Ze maken zelf meubels, repareren fietsen en hebben een 2e hands boeken winkeltje. Kei leuk en lieve mensen die daar werken. Heel gaaf om te zien en met enkele boeken voor mn project TylTyl in de tas kom ik weer huiswaards.
Thuis kon ik aan de slag met de Valentijnsmiddag die ik ga mag gaan organiseren morgen, tuurlijk wil ik dat. Hebben de kinderen ook iets leuks om naar uit te kijken ;-)

Fijne en mooie week !

Lieve groetjes vanuit Suriname

Project

Frisse morgen! (Bij jullie als jullie het lezen ;-)

Elke ochtend als ik beneden kom hoor ik de woorden: frisse morgen van de huisbaas/eigenaar.
Fris is het helemaal niet in de dagelijkse 30 graden maar toch. Alhoewel: vandaag had ik de eerste tropische regenbui. Als het regent, regent het ook 10 min écht hard maar het was ook zo weer verdwenen.

Alweer 1 week in Suriname en kan zeggen een goede week maar ook een week met veel belevenissen en ook wel emoties. Niet zózeer op mij van toepassing maar wel van de dingen die ik hier mee maak en dingen die me niet los lieten. Later in de blog meer..
Nadat ik afgelopen zondag, aangezien ik steeds nog vroeg wakker was, eerst de dienst thuis live mee geluisterd en daarna zelf naar de kerk hier gegaan. Besloten dat ik naar de kerk zou gaan vlak bij het project om de weg nog een keer te oefenen. Weg vinden blijft een lastig ding met al die drukke straten, geen fietspaden (behoorlijk uitkijken geblazen) en éénrichtingswegen. Flinke omweg en een uurtje later (had ook in 30 minuten gekund als je de weg weet ;-) kwam ik aan bij de kerk. Kerk was al begonnen maar dat maakt niet uit, je komt waarneer je komt en steeds druppelen er dan ook mensen binnen in de toch wel volle kerk.
Boven was nog plaats en begon voor mij de eerste kerkdienst hier. Mooie dienst, prachtige preek (over het inzetten van je gaven en talenten, waar dan ook , dienstbaar zijn en jezelf inzetten om het leven van een ander te verbeteren) die van toepassing was en wel voor mij leek bestemd, veel gezang en toen kwam er ineens het punt dat alle nieuwelingen moesten gaan staan. Ehmm tja, heel wat ogen op mij gericht dus stond ik ook op van mn bankje. Samen met nog iemand anders kregen we een daverend applaus en vele handjes later met welkomswoorden konden we de dienst vervolgen.. ?
Na de dienst de stad nog even ingegaan en kwam ik daar een Nederlandse vrouw tegen, gezellig en leuk om even te babbelen. Nummers uitgewisseld om nog eens te contacten of evt dingen te ondernemen..
S avonds kwam er in mijn huis nog een ander Nederlands meisje aan dus ben ik niet meer alleen in huize SunSmile? gezellig hoor!

Project:
Maandag was het zover en kon ik aan de slag bij het Lotjeshuis. De weg wist ik ondertussen al blijven die 2 drukke wegen oversteken een lastig iets.. je zou denken geen punt maar toch is het niet zo simpel als het lijkt en heb je overal ogen nodig om veilig de overkant te bereiken. Maar goed: uitdagingen daar houden we wel van

Om 9.00 uur moest ik bij het project zijn en daar kreeg ik een rondleiding van de directrice. Aardige vrouw al moest ik even wennen aan haar houding en daarna voorgesteld aan de tantes en.. op naar de kindjes.
Als speciale opdracht kreeg ik om een 5 jarig meisje te begeleiden deze weken. Dit omdat ze nog niet naar school kan (is nog geen plaats)en ze geen achterstand ontwikkeld. Verder moest ik deze week maar observeren (sorry maar dat kan ik geen week volhouden, laat staan 1 uur dus laat mij maar lekker bezig zijn)
Super schattige baby's (van soms 1 maand oud) tot kinderen van 6 jaar oud.
Lotjeshuis is een mooi project waar dan ook kindjes opgevangen worden die te vondeling zijn gelegd, verwaarloosd of ondervoed zijn (geweest). Aan enkele kindjes is dat ook wel te zien.
Om een lang verhaal wordt korter te maken heb ik deze dagen best het één en ander gezien wat best behoorlijk tegen mn gevoel in gaat, ik met mijn eigen emoties heen en weer werd geslingerd van: frustratie, boosheid, onmacht, blijheid, liefde en aandacht willen kunnen geven maar me daarin geremd voelde en het idee had dat ik niet van betekenis kon zijn.
Voor opstaand zag ik echt wel liefde bij de tantes en weet ik verder niet precies hoe de cultuur hier in elkaar steekt (en wil ik niet over oordelen) maar ik denk dat hier zeker kennis te kort is (wat me op dag 1 ook was verteld)de kinderen niet kunnen groeien in hun eigenwaarde door aandacht en liefde te krijgen ipv een snouw en alleen iets te horen als je iets fout doet, weinig activiteiten ondernemen waardoor ze kunnen groeien (kinderen hebben wat mij betreft écht wel een achterstand met kinderen in NL). Zo moesten de kinderen na het eten 1 uurtje rond lopen/zitten zonder iets van speelgoed te hebben want anders gaan ze overgeven, als een kindje vol is kloppen ze even op de buik om te kijken of het kindje wel goed gegeten heeft, met eten krijgen ze kindjes zo’n grote hap in hun mond (zo veel neem ik niet eens op mn lepel) en moeten ze dat weg zien te kauwen en nog niet doorgeslikt of de volgende lepel is al in aantocht, zo gaf ik een meisje te eten en vis ik zo 4 kleine graten uit het eten en met als klapper op de vuurpijl kwam er een vader van een meisje zn dochter opzoeken. Hij hoorde ineens van de moeder dat ze hier was en hij was daar niet blij mee. Hij wil graag voor haar zorgen en kwam haar nu opzoeken. De man richtte zich steeds tot mij, vertelde zijn verhaal maar ik kon niets voor hem doen wanneer hij naar de leiding vertrok op mijn verzoek. Dat kleine meisje (nog geen 1 jaar) lag op de grond, zag haar vader en veranderde van een zielig, donker staande oogjes en wanhopig meisje in een meisje met een klein glimlachje, sprankelende oogjes en begon zowaar iets te kletsen toen ze haar vader zag. Man vochtige ogen en blij zijn dochter te zien. Leiding deed niets dus hem zelf eerst maar eens een stoel aangeboden zodat hij wat tijd met zn dochter kan besteden..
Jeetje, ik was verward en kon even niet bevatten wat ik zag. Een mooi en tegelijkertijd een emotioneel moment waarvan ik getuigen mocht zij en ohhh wat zou ik graag iets willen doen.
Na 10 min moest de vader weg en bleef zijn dochter hier treurig achter en hij kreeg de opdracht met de moeder te gaan praten en instanties om te kijken of hij voor het meisje mag gaan zorgen.. De man kwam speciaal naar mij terug om me te bedanken alleen weet ik niet waarvoor.. misschien het luisterend oor, ik weet het niet. Ken de achtergrond niet maar wel was ik er van ontdaan en heb ik even flink moeten slikken en een traantje gelaten..

Na 3 dagen bij het Lotjeshuis geweest te zijn en écht geprobeerd te hebben om er iets van te maken en de kids daar liefde, aandacht voor hen te hebben had ik zelf steeds het gevoel daar niet (zoveel) toe te voegen en voelde me niet heel welkom door de tantes of ze wisten gewoon niet wat ze met mij aan moesten heb ik besloten hier te stoppen en heb ik op 2 nieuwe projecten kennis gemaakt.
Namelijk huize TylTyl (gehandicapten) en huize Margriet (bejaardenthuis/thuiszorg) en zal daar als combinatie project aan de gang gaan.
Vandaag bij TylTyl geweest, wat een prachtig project. 28 lichamelijk gehandicapten kinderen van 4 t/m 21 jaar. Héérlijk om het idee te hebben écht van betekenis te kunnen zijn, liefde en aandacht te geven en te weten dat de kinderen er naar uitzien als ik er ben om eindeloos spelletjes te spelen, helpen met eten, te vertellen over NL en hen kan helpen door werk uit handen te nemen..

Na enkele uurtjes daar geweest te zijn, mn haar op coupe ontploft stond (ook hier is krullend haar aardig fasinerend ;-), vele male tante, tante kom even, tig knuffels en aai over de bolletjes en gevechten over wie er naast me op de bank mag zitten en een belofte wanneer ik weer terug kom waren de kinderen blij en ik misschien nog wel blijer :-)

Op naar nog meer van zulke weken, op naar de 2e week in Suriname.

Ps. Leuk als jullie een reactie achterlaten ;-)

1e dagen in Paramaribo

Daar komt ie dan *tromgeroffel* de 1e blog live vanuit Paramaribo ;-)
Gek idee om de blog hier nu te typen terwijl het middag zonnetje op mijn bol schijnt, ik kan je zeggen: héérlijk!

Maar laat ik bij het begin beginnen.
Donderdag 1 feb '18 was het dan eindelijk zover en werd ik weggebracht door Anita naar Schiphol.
Omdat m'n koffer iets te zwaar was moesten er 2 zware boeken in m'n handbagage. Dat probleem eenmaal verholpen had ik groen licht en verliep alles vlotjes en wel.

Eenmaal in het vliegtuig een mooi plekje bemachtigd (ideaal dat vooraf inchecken ), de vlucht kon beginnen. Op naar Suriname!
Ondanks dat ik niet bij het raam zat toch NL van boven kunnen zien (richting Den Haag) en wederom in Suriname weer een prachtig gezicht.
Wauw, wat een bossen, wat een jungle.. wat een land. Het land waar ik die komen de 6 weken mag verblijven :-) Lucky me!

Eenmaal uit het vliegtuig, jaja de 1e stappen op Surinaamse bodem, kon het wachten voor de immigratie beginnen. Tjonge wat een rij en duurde dan ook wel eventjes voordat ik daar door heen was. 65+ kreeg voorrang en daarna was het mijn beurt. Mn formuliertje al in het vliegtuig ingevuld, visum had ik al en met 2 stempels rijker mocht ik door. Op naar mn koffer. Ook daar moest ik even op wachten maar wat een geluks gevoel als je koffer eraan komt ;-)
Zoals afgesproken zou ik opgehaald worden dus op zoek naar een bordje met mijn naam. Leuk idee toch ;-) en ja hoor. Vermoeid van het wachten stond daar een jongeman (Kevin) mij op te wachten en kon de reis (ruim 1 uur) naar Paramaribo van start.

Vliegveld is niets vergeleken Schiphol, er landen hier wel 4 vliegtuigen soms per dag!
Leuk om gelijk het land een beetje te leren kennen en je ogen uit te kijken naar alles wat je ziet: schitterend.

Aangekomen op de Richardstraat gauw even kennis gemaakt met de achterwacht voor mij zodat ik weet bij wie ik terecht kan en mn fietsie gezien waarop ik mag gaan touren de komende weken :-)
Eenmaal aangekomen op de Jacobastraat en mn kamer gezien kon het acclimatiseren beginnen, om te starten het tijdsverschil in NL (4 uur verschil)

Volgende dag was het tijd voor de stadstour. Samen met nog 4 andere konden we kennis maken met de stad, stukje geschiedenis van het land, en van wijk naar wijk, hoogtepunt naar hoogtepunt.
Ontzettend veel houten huisjes hier, je zou denken dat veel van die huisjes zo oud en vervallen zijn dat er niemand meer woont maar niets is minder waar. Zolang er gordijnen hangen is het bewoonbaar.. kon het me amper voorstellen. Bizar! Ik maakte nog de "grap" dat bij 1 zuchtje wind het huis om ligt maar dat is hier niet vaak het geval aldus de gids.
Fort Zeelandia, palmentuin, langs een synagoge en moskee naast elkaar (wat héél bijzonder is) maar in vrede naast elkaar staat, zo nodigen beide godsdiensten elkaar uit bij een feest want met feesten en eten valt niet te grappen :-), over een hoge brug over de Surinamerivier, onafhankelijkheidsplein, arme wijk, rijke wijk, groente en fruit markt en zo maar door.. na nog een héérlijke koude kokosnoot kwam de trip ten einde en moest ik mijn weg weer vinden.
Het grappige is dat iedereen wel even denkt dat ik de weg wel weet maar helaas, zo snel ben ik niet ;-) afgezet bij een taxi meneer die mij wel 'even' terug zou brengen.
Even indenken: een man met gouden tanden, groot liefhebber van hasj en 1x raden: het gesprek ging dan ook over hasj. Nou laat ik daar net niets van afweten, jammer voor hem, gelukkig voor mij was ik al snel weer thuis.

Vandaag (3 feb) zit ik gelukkig al iets meer in de tijd van hier.
Vandaag op de fiets de stad in gegaan (heel komisch alleen Nederlanders worden hier op de fiets gezet, zo lijkt het ;-) ) hele stukken en wijken door heen gefietst aangezien ik (nog) geen route kaart had.
Best heldhaftig hier aangezien je hier niet zoveel mooie fietspaden hebt en verkeer net anders om rijdt.. eigenlijk zouden de surinamers ook moeten fietsen, scheelt een hoop file (jaja) op de weg. Maar alles goed en wel, fiets ik in ene langs het project waar ik maandag ga starten. Mooi, weet ik die ook weer te vinden :-)

Na nog wat mooie plekken bezocht te hebben nog naar: Paramaribo Zoo geweest.. een dierentuin met allemaal Surinaamse dieren. Van papegaai, mieren eter, apen, otters en nog meer beesten waarvan ik de naam niet meer weet ;-)
Zo'n 6 fiets uren later (en zadelpijn, leuk detail hé ?) maar veel gezien en beleefd weet ik nu wat plekjes te vinden.. en kan ik zeggen dat ik me hier wel thuis ga voelen.

Ik zie er naar uit om maandag op het project te gaan beginnen..

Fijn weekend daar in Nederland ( k zag op het 20.00 uur journaal dat het lekker koud wordt, geniet ervan maar blij dat ik hier zit :-) en lieve groetjes uit Suriname

Let's make memories

Het is éindelijk zover, op weg naar Suriname :-)

Terwijl ik zit te wachten bij de gate is het een mooie tijd om deze blog te schrijven.
Na toch wel weken/ maanden aan voorbereidingen, plannen bedenken etc is het tijd om te gaan.
Om 11.20 uur vlieg ik met KLM naar Suriname, een 10 uur durende vlucht.

De laatste dagen voor vertrek bestond vooral uit werk afronden, koffer pakken, laatste voorbereidingen, mn oma's verjaardag vieren en contact met Suriname etc. Maar alles is rond en ga ik met een goed gevoel weg.

Ik heb er ontzettend véél zin in, ik zie uit naar de tijd in Suriname en de belevenissen en ervaringen die ik daar zal gaan meemaken.
Ik hoop daar tot zegen te zijn, liefde te geven in de dingen die ik daar mag gaan doen.

Bedankt voor de vele appjes, berichtjes, mailtjes, goede wensen en de zegen van God. Super lief!
Ik weet dat God met mij zal gaan de komende weken en mij de weg wijst die ik gaan zal.

Laatst kwam ik deze spreuk tegen die ik prachtig vindt:
Gaan met lege handen maar met een open hart en véél liefde.

Tijd om de gaan en voor de komende weken te gaan genieten van de mensen daar, cultuur, nieuwe ervaringen, het ontmoeten van mensen en de heerlijke temperaturen. :-)

Let's make memories!