Frisse morgen! (Bij jullie als jullie het lezen ;-)

Elke ochtend als ik beneden kom hoor ik de woorden: frisse morgen van de huisbaas/eigenaar.
Fris is het helemaal niet in de dagelijkse 30 graden maar toch. Alhoewel: vandaag had ik de eerste tropische regenbui. Als het regent, regent het ook 10 min écht hard maar het was ook zo weer verdwenen.

Alweer 1 week in Suriname en kan zeggen een goede week maar ook een week met veel belevenissen en ook wel emoties. Niet zózeer op mij van toepassing maar wel van de dingen die ik hier mee maak en dingen die me niet los lieten. Later in de blog meer..
Nadat ik afgelopen zondag, aangezien ik steeds nog vroeg wakker was, eerst de dienst thuis live mee geluisterd en daarna zelf naar de kerk hier gegaan. Besloten dat ik naar de kerk zou gaan vlak bij het project om de weg nog een keer te oefenen. Weg vinden blijft een lastig ding met al die drukke straten, geen fietspaden (behoorlijk uitkijken geblazen) en éénrichtingswegen. Flinke omweg en een uurtje later (had ook in 30 minuten gekund als je de weg weet ;-) kwam ik aan bij de kerk. Kerk was al begonnen maar dat maakt niet uit, je komt waarneer je komt en steeds druppelen er dan ook mensen binnen in de toch wel volle kerk.
Boven was nog plaats en begon voor mij de eerste kerkdienst hier. Mooie dienst, prachtige preek (over het inzetten van je gaven en talenten, waar dan ook , dienstbaar zijn en jezelf inzetten om het leven van een ander te verbeteren) die van toepassing was en wel voor mij leek bestemd, veel gezang en toen kwam er ineens het punt dat alle nieuwelingen moesten gaan staan. Ehmm tja, heel wat ogen op mij gericht dus stond ik ook op van mn bankje. Samen met nog iemand anders kregen we een daverend applaus en vele handjes later met welkomswoorden konden we de dienst vervolgen.. ?
Na de dienst de stad nog even ingegaan en kwam ik daar een Nederlandse vrouw tegen, gezellig en leuk om even te babbelen. Nummers uitgewisseld om nog eens te contacten of evt dingen te ondernemen..
S avonds kwam er in mijn huis nog een ander Nederlands meisje aan dus ben ik niet meer alleen in huize SunSmile? gezellig hoor!

Project:
Maandag was het zover en kon ik aan de slag bij het Lotjeshuis. De weg wist ik ondertussen al blijven die 2 drukke wegen oversteken een lastig iets.. je zou denken geen punt maar toch is het niet zo simpel als het lijkt en heb je overal ogen nodig om veilig de overkant te bereiken. Maar goed: uitdagingen daar houden we wel van

Om 9.00 uur moest ik bij het project zijn en daar kreeg ik een rondleiding van de directrice. Aardige vrouw al moest ik even wennen aan haar houding en daarna voorgesteld aan de tantes en.. op naar de kindjes.
Als speciale opdracht kreeg ik om een 5 jarig meisje te begeleiden deze weken. Dit omdat ze nog niet naar school kan (is nog geen plaats)en ze geen achterstand ontwikkeld. Verder moest ik deze week maar observeren (sorry maar dat kan ik geen week volhouden, laat staan 1 uur dus laat mij maar lekker bezig zijn)
Super schattige baby's (van soms 1 maand oud) tot kinderen van 6 jaar oud.
Lotjeshuis is een mooi project waar dan ook kindjes opgevangen worden die te vondeling zijn gelegd, verwaarloosd of ondervoed zijn (geweest). Aan enkele kindjes is dat ook wel te zien.
Om een lang verhaal wordt korter te maken heb ik deze dagen best het één en ander gezien wat best behoorlijk tegen mn gevoel in gaat, ik met mijn eigen emoties heen en weer werd geslingerd van: frustratie, boosheid, onmacht, blijheid, liefde en aandacht willen kunnen geven maar me daarin geremd voelde en het idee had dat ik niet van betekenis kon zijn.
Voor opstaand zag ik echt wel liefde bij de tantes en weet ik verder niet precies hoe de cultuur hier in elkaar steekt (en wil ik niet over oordelen) maar ik denk dat hier zeker kennis te kort is (wat me op dag 1 ook was verteld)de kinderen niet kunnen groeien in hun eigenwaarde door aandacht en liefde te krijgen ipv een snouw en alleen iets te horen als je iets fout doet, weinig activiteiten ondernemen waardoor ze kunnen groeien (kinderen hebben wat mij betreft écht wel een achterstand met kinderen in NL). Zo moesten de kinderen na het eten 1 uurtje rond lopen/zitten zonder iets van speelgoed te hebben want anders gaan ze overgeven, als een kindje vol is kloppen ze even op de buik om te kijken of het kindje wel goed gegeten heeft, met eten krijgen ze kindjes zo’n grote hap in hun mond (zo veel neem ik niet eens op mn lepel) en moeten ze dat weg zien te kauwen en nog niet doorgeslikt of de volgende lepel is al in aantocht, zo gaf ik een meisje te eten en vis ik zo 4 kleine graten uit het eten en met als klapper op de vuurpijl kwam er een vader van een meisje zn dochter opzoeken. Hij hoorde ineens van de moeder dat ze hier was en hij was daar niet blij mee. Hij wil graag voor haar zorgen en kwam haar nu opzoeken. De man richtte zich steeds tot mij, vertelde zijn verhaal maar ik kon niets voor hem doen wanneer hij naar de leiding vertrok op mijn verzoek. Dat kleine meisje (nog geen 1 jaar) lag op de grond, zag haar vader en veranderde van een zielig, donker staande oogjes en wanhopig meisje in een meisje met een klein glimlachje, sprankelende oogjes en begon zowaar iets te kletsen toen ze haar vader zag. Man vochtige ogen en blij zijn dochter te zien. Leiding deed niets dus hem zelf eerst maar eens een stoel aangeboden zodat hij wat tijd met zn dochter kan besteden..
Jeetje, ik was verward en kon even niet bevatten wat ik zag. Een mooi en tegelijkertijd een emotioneel moment waarvan ik getuigen mocht zij en ohhh wat zou ik graag iets willen doen.
Na 10 min moest de vader weg en bleef zijn dochter hier treurig achter en hij kreeg de opdracht met de moeder te gaan praten en instanties om te kijken of hij voor het meisje mag gaan zorgen.. De man kwam speciaal naar mij terug om me te bedanken alleen weet ik niet waarvoor.. misschien het luisterend oor, ik weet het niet. Ken de achtergrond niet maar wel was ik er van ontdaan en heb ik even flink moeten slikken en een traantje gelaten..

Na 3 dagen bij het Lotjeshuis geweest te zijn en écht geprobeerd te hebben om er iets van te maken en de kids daar liefde, aandacht voor hen te hebben had ik zelf steeds het gevoel daar niet (zoveel) toe te voegen en voelde me niet heel welkom door de tantes of ze wisten gewoon niet wat ze met mij aan moesten heb ik besloten hier te stoppen en heb ik op 2 nieuwe projecten kennis gemaakt.
Namelijk huize TylTyl (gehandicapten) en huize Margriet (bejaardenthuis/thuiszorg) en zal daar als combinatie project aan de gang gaan.
Vandaag bij TylTyl geweest, wat een prachtig project. 28 lichamelijk gehandicapten kinderen van 4 t/m 21 jaar. Héérlijk om het idee te hebben écht van betekenis te kunnen zijn, liefde en aandacht te geven en te weten dat de kinderen er naar uitzien als ik er ben om eindeloos spelletjes te spelen, helpen met eten, te vertellen over NL en hen kan helpen door werk uit handen te nemen..

Na enkele uurtjes daar geweest te zijn, mn haar op coupe ontploft stond (ook hier is krullend haar aardig fasinerend ;-), vele male tante, tante kom even, tig knuffels en aai over de bolletjes en gevechten over wie er naast me op de bank mag zitten en een belofte wanneer ik weer terug kom waren de kinderen blij en ik misschien nog wel blijer :-)

Op naar nog meer van zulke weken, op naar de 2e week in Suriname.

Ps. Leuk als jullie een reactie achterlaten ;-)